aslan'mışım bir zamanlar
yetmiş sene ömür sürdüm,
gayrı defterimi dürdüm, aynaya bakınca gördüm, yaşlanmışım evlatlarım... düştüm geçliğin safından, sefasından ve gafından, anılarım tarafından taşlanmışım evlatlarım.. gezdim edirne’den kars’a, ova, deniz, tarla, arsa. bize dair her ne varsa, hoşlanmışım evlatlarım! bu can uçar, durmaz tende, elbet gideceğim ben de, geçmişimi düşündüm de, heşlenmişim* evlatlarım! elimi açmadım daha, ne gırala, ne de şaha; yalnız ve yalnız ALLAH’a yaslanmışım evlatlarım! sızı sardı her yerimi, yitirdim gözde ferimi, kaybedince BEYGİRimi, paslanmışım evlatlarım! heyhat; geri gelmez giden, çürüdüm, düştüm vergiden... ihtiyarım ya; eskiden, ASLAN’mışım evlatlarım; ASLAN’mışım evlatlarım! ASLAN BEYGİRCİ 7/6/09 saat 12,03 Not: bu şiir önce kalemle yazıldı, sonra klavyede düzeltildi. (*) heşlenmişim: çorum ağzında, "boşa harcanmışım" demektir. notun notu: liberalizm, riyakarlığın örgütlenmiş biçimidir. Ve bir söz: "mecaz, avamın elinde, hakikate inkîlab eder" (Bediüzzaman) |