kaybolan zaman...
içimde anlatılması güç bi durum war..
haykırmak istediğimde boğazıma takılan bir kaç sözcük.. çok zor değildi bunları dile getirmek.. hangi ara o kadar zamanı geçirdim habersizce.. büyüdüm mü sence.. yoksa öğrendim mi yaşamayı sessizce kalemi elime aldığımda.. yazmak neden bu kadar zordu sordum kendime? cewap aradım sorusunu bilmediğim boşluklara.. kalbimle mantığım son doruktaydı.. tam haykırıcakken çok sewiyorum die... engel oLdu gözlerin sözlerime... oysa tam zamanıydı bunu söylemenin.. susturmuştun beni...hapsetmiştin kalbine.. nefes almak için izin istiyordum gecelerce.. yokluğun warlığından daha acıydı belkide.. seni görmek istiyordu gözlerim.. susyordu yüreğim.. sana bağlıydı zaten ... çıkış gördüğü tüm kapıları kapatmıştın giderken.. dönüceğim diye gittiğini sanarken.. aldanmışım sözlerine kalpten.. seninLe harcadığım zamana yanarken.. sen gülmeyi öğrenmişsin başka kalplerde bensizken... şehrinde uyanmadığımı söylemişsin sewerken.. oysa ben... sen her gece uykuna dalmadan dualar ederdim rabbime warlığımı hisset diye saçlarını okşardı ruhum yatağının baş ucuna her geldiğinde.. yazdıklarımı okuduğunda yüz ifadeni görmek isterdim.. hiç sewmedim demişsin ya ... bana yaşattıklarını yaşa isterdim.. kendimi kaybettiğim boşlukta.. son bir dileğim war duymanı isterim... beni de götür kaybolan zamana yanında... |