Tutsaktı ÖyküDelice esen güz rüzgarlarının önünde Bir o yana bir bu yana Yalnız değildi aslında Acısı içine çöküp yalnızlığın sinesinde kaybolsa da Onlarca sarıyla kahverenginin her tonunda Hışır hışır ağıt sesleri uğulduyordu kulaklarında Önce yakıyor ardından keskin bıçak gibi buz tutuyordu Yanaklarından süzülen gözyaşları Savrulurken boşluğa Tutsaktı öykü Umurunda değildi rüzgarın Şen ıslıkları arya ya dönüşmüştü 25 Ocak 2007 Zekiye Koç |