Küf Kokusu
Derin bir nefesle soluksuz duruyorum.
Günleri geceleri yırtıyorum bir yol için. Durmuş zamanın asır süren boşluğundayım. Ruh yitmiş. Poyraz yüzüme çarptığında, Olduğum an’a düşüyorum. Yüreğimi deliye çeviren Beynime kızgınlığım... Poyrazdan sert vuruyor boşluğa. İnsan doyumu, bir yudum sevgiyken Açlık dünyadan da öte... Zulada tutsak kokuşmuş düşünceleri salmak Kolayken poyrazın ak köpüklü dalgalarıyla Kokusunu duymak niye? Niye?... |
beklenen şafak
uğurlanan gün hep bizden alır gider
kaybettiklerimizin geri dönüşü yok oysa
yapotığımız o şey
kendimize kızmamız ise
bazen farkettiğimizden dir hayatı...
içimiz acıdığınıda canımız çok yandığında
güzel anlatımdı sevgili şiirdostu
sevgiler bıraktım bir ankara öğlesinden sayfanıza...
saygılar