Çocuk günleri gibi varmı, masumane yapılan yaramazlıklar. Ah o günler ah o günler

Güzel bir şiir okudum kaleminizden. Selam ve sevgiler

cosari tarafından 5/24/2009 9:37:36 AM zamanında düzenlenmiştir.

bu özlem dolu nserzenişiniz için kutluyorum sizi ve sayfanızdan kaçmadan önce papatyalarla erguvanlar döküyorum sayfanıza ki yokluğumda buram 8buram misler gibi koksun diye...

Ellerim kâh şakaklarımda, kâh birbirine kenetli gözlerim bedenimin dışında sinema şeridi gibi hayatımın her sahnesini birkaç kez geriye sararak düşünüyorum…

Çocukluğumu düşlüyorum; sarı saçlı bebeğim, şirin kırmızı bisikletim, mahallede beraber top koşturduğum arkadaşlarım ve adıyla bile gülümsediğim Lafontene kitaplarım…
Çocukluğuma dair her şeyi o kadar çok özlemişim ki çocuklar için şimdi sıradan olan birçok obje benim için bulunmaz Bursa kumaşı gibi geliyor.

Bebekler…bezden ya da kilden ya da başka şeyden yapılır;ama hepsi de kız çocuğu için en şirin varlıklardır…Her ne kadar cansız olsa da bebeğim çok şirindi o zamanlar ve en iyi arkadaşımdı benim.Ben de Şirin diye severdim.
Ne de güzel vakit geçirirdik onunla… Ben uzun saçlarını örerdim, ve annem kumaş parçalarından elbiseler dikerdi Şirin’e…Adı şirinliğinden mi yoksa “ŞİRİNLER” den mi geldi ? daha önce hiç düşünmedim.O ne zaman ellerimde olsa ben hep gülümserdim dünyaya, hatırladığım sadece buydu.

Akşamları masallar anlatırdı annem ve ben dünyanın masal dünyası gibi olduğunu düşünür kaygısızca öpücükler kondururdum annemimin yanaklarına hem de ıslatarak....
Çok sevdiğim kırmızı bisikletimle gezmek sanki dünyaya sahip olma gücü ve özgürce dolaşma hakkı veriyordu bana. Severek ve korkusuzca sürerdim sokaklarda…Sanki sokakların efendisiydim.Daha o zamanlar nasıl asi olacağımın göstergesiydi bisiklet kullanma tarzım.Pervasızca hızlanırken ellerimin her ikisini de bırakarak hava atmalarım karakterime kabına sığmaz olarak silinmemek üzere yazıldı.

Geçmişi düşünürken mahalledeki çocuklarla oynadığım futbol maçlarını es geçmem hiç mümkün mü ?En tatlı zamanlarımdı elbette. Belki şimdilerde futbol tutkunu olmam çocukluğumdan kalan erkeksi hobilerimden kalan şikayet etmediğim mirastır.

Hayatın yumağını ileriye doğru sararken , süvari misali birbirini kovalamaya başladı Yıllar...Ben artık o küçük hırçın kız değildim ve hayatın bize anlatıldığı gibi olmadığını çok çabuk öğrendim.Bisikletimle yaptığım akrobatik hareketler de maçlarda attığım çalımlar da hayat denen rakibe hiç işlemiyor.

Bir de aşk yarası alınca insan kanadı kırık serçe misali çırpınıyor...Sesini kendinden başka kimse duymuyor; ya da kimsecikler aldırış etmiyor.Hayat ofsayttan attığı gol ile 1-0 önde...Yeniliyorum şimdi yanlış hakemle yalan zamana...
Çocukluğumu düşünüp dalıp gitmişken maziye, bir de hayat sahama giren yalancı taraftardan yediğim darbeyi gözümün önüne getiriyorum. Belki de bu darbe beni kendime getirdi.Artık hiçbir maça hazırlıksız çıkmayacağım…


Çocukluğumdaki ha bez bebek Şirin… Ha tribünlerden sahaya maskeyle giren çılgın taraftar… Ben artık bebekle de topla da oynamıyorum.İkinizi de iyi kötü hatıralarla zihin çöplüğüme attım.… ARTIK RAHATIM.

çocukluğa dönebilmek,,

ve özlemek o günleri..


saygılar kaleme.