Zamane insanları başı bildik salmıştır
Her ne geçmiş eline, cümlesini çalmıştır
Haram yer, fayda etmez; beti-benzi solmuştur
“Miskin adem oğlanı nefse zebun olmuştur
Hayvan, canavar gibi otlamağa kalmıştur”

Bir renk ile boyanmaz, ruhu boştur; inanmaz
Mide telâşındadır; ne bulsa yutar, kanmaz
Ateşe düşer yanmaz, suya düşer ıslanmaz (!)
“Hergiz ölümün sanmaz, ölesi günün anmaz
Bu dünyadan usanmaz; gaflet önün almıştur”

Bebeler meme emmez, çocuklar ata bilmez
Avratlar dik kafalı; er önüne eğilmez
Emirler zulm içinde, âlim ilme sarılmaz
“Oğlanlar öğüt almaz, yiğitler tevbe kılmaz
Kocalar taat kılmaz.. sarp rüzigar olmuştur”

Atlas giyen şüphede yoksulların çulundan
Ahfad ayrı dil çalar; ebeveynin dilinden
Dört el sarılır, geçmez; dünya kıyl ü kâlinden
“Beyler azdı yolundan, bilmez yoksul halinden
Çıktı rahmet gölünden, nefs gölüne dalmıştur”

Gün görmedik şıvgındım, koparıldım dalımdan
Ne ünden fayda gördüm, ne bir yardım malımdan
Dört fakir omuzlayıp, götürürler salımdan
“Yunus sözü alimden, zinhar olma zalimden
Korkadurun ölümden; cümle doğan ölmüştür”

Hünkâr DAĞLI