Duygularımın yoğun ve hayata bakış açımın genişlediği bir anda yazıyorum bu şiiri.
Üstadlarım!
bilyorum yazdığım bu şiir basit yani verdiğiniz eserlerin yanına koyamam diye düşünüyorum. Ama yine de duygularımı sizlere böyle aktarmak istedim...

bu hayatın onsekizinci sayfasındayım.
okudukça bazen bunalıyor
bazen ise hoşuma gidiyor...
yazış tarzı,kahramanlar ve yaşayışlar etkiler belkide beni
ama en çok ta aşk kelimesi geçen sayfa güzeldi.
heyecan,aşikar,mutluluk,gözyaşı...
hepsi de bir nedenli...
yolun çeyreğindeyim,
belki daha çok var yürümeye
belki de bir adım atsam öleceğim...
her şey aynı;dertler,hüzünler,gözyaşları,mutluluklar...
belki de bana öyle geliyor.
"sen,sen çok farklısın" dediğim zamanlar oldu elbet!
ama sonunda hepside aynı oluyor...
çok yürüdüm diyorum bazen ama
arkama bir bakıyorum ki, bir adım bile atmamışım daha.

sayfaları bir bir çeviriyorum.
zaman öyle çok akıyor ki!
durduramıyorum...
sayfanın birinde savaş,
birinde barış,
birinde yoksulluk,
birinde zenginlik...
insan yaşamasını bilirse mutluluğa eriyormuş,
boş geldiyse, dertler, sıkıntılar onu kovalıyormuş.
bu roman nedir böyle?

yaşamından şikayetçi olanlar da var.
ama düşünmüyorlar ki,
onlardan bir alt seviyedekilerini..
attığın her adım için şükret!

susmak gerekir bir yerde.
nereye kadar konuşacaksın ki?
istediğini anlat,
kimseye duyuramazsın ki...
ne romanlar okudum, mutlulukla bitti,
ne romanlar okudum, bir damla gözyaşı ile sona erdi.
yaşamın sırrını bildin mi,
işte o zaman getirir önüne her şeyi...
bilirsin sebebini...
neden yaratıldığını bedenin,
ellerinin, beynin, ayaklarının, YÜREĞİNİN...

sayfanın bir kenarı yırtılmış.
o vakit kalbim, ne çok şey yaşamış...
işte o an, önüme çıkan her engeli,
vurup kırasım geldi...
bilemedim içimdeki kin kime neye idi...
bu roman ne zaman biter ki?
Haşa isyan değil bu tabiki,
ama yinede, sayfayı tümüyle yırtasım geldi...
bir gül koymuşum arasına,
o da kurudu gitti...

örtmek gerekir her yaşadığın kötü olayın üzerini,
örtüpte açmamak gerekir üzerini.
ne kadar açtığında, kalbin kırılacak cam gibi,
paramparça edecek yüreğini...

binlerce yüz tanıdım bu sayfalarda.
ama göremezsin ki, kimsenin içini,
"dostum" dediğin kişi bile, dikenli gül atar sana,
ama öyle olduğunu nereden bilecektin ki?
meğer, kimseye güvenmemek gerekmiş.
uyarsa bir kuzu tilkiye,
günahları bir bir dizilirmiş...

nerde ve ne durumda olursan ol hiç bir zaman bırakma kendini!
ve hiç bir zaman kaybetme içindeki seni...

unutmak istedim geçmişi,
istemedim geleceğimi etkilemesini,
her okuduğum sayfa da mutluluk, en ücra köşelerdeydi.
oldu elbet yaşadığımız kötü olaylar,
ama hepsi dünde kaldı şimdi...
bilelim hayatımızın değerini!

bu hayat üç günlükse eğer,
ne kadar yaşta olursak olalım,
hayat, her şeye rağmen yaşamaya değer...