Çocuktum,
Kağıttan gemilerim vardı,
pupa yelken.
Bir leğenin için de yüzdürürdüm onları
Can simitleri sarkardı kenarından
Kocaman ellerimi
Kocaman yüreğimi taşırdı.

Çocuktum,
Nefesimden fırtınalar kopardı
Dalgalar arasında korkuyla
salınırken
Bağırırdı tayfalar
fora yelken

Çocuktum,
Korsanlar basardı geceleri
Yelkenler fora kaçardım
Kabus dolar yüreğime
Gemilerim yanardı.
Çocuktum
Ağlardım...

Çocuktum
Kıyılara yüreğimle bakardım
Umut olur karşı kıyı
Ellerimle yelken açardım.

Çocuktum...
Rotası olmayan gemilerin
En iyi kaptanı bendim
Kıyıya varmak değil
Yüzmekti bütün derdim.
Çocuktum
Yalnızlığı
Enginler de öğrendim.


Şimdi
Baktıkça beyaz sayfalara
Gemilerim yüzüşür
Yürek okyanusunda
Kağıttan gemilerim
Yükü ağır kendi zayıf
Hedef büyük yol uzun
Fırtınalı tek miş gibi
Yüzüşen gemilerim
Şimdi kim bilir
Hangi çocuğun
ellerinde
Kıyıları aramakta
Hangi engin denizlere
Yalnızlıklar taşımakta
Kağıttan gemilerim
Dalgalar da savrulmakta.

Çocuktum
Hayal gibi
Umudumu taşımakta
Gemilerim
Yüreklere açılmakta
Şimdi başka çocuklarla
Sahilini aramakta...

Çocuktum
Kağıttan gemilerim vardı
Bir leğenin içinde
Bir oyun bir eğlence
Bir hayalin içinde
Şimdi kıyıda yüreğim
Hayalim, umudum, ezberim
Yüzüşen gemilerim.

Kübra Yurtbaşı/(1986-Amasya)