Sürgün Yüreğim
Kaldırımların terinde sürüklenerek baş veren
Sürgün yüreğimle yağmurların tokadına giren Kırışık bulutları dondurarak zihnime seren Gözlerim acının balyozunda kalbimi parçalayarak ezen Solgun gölgenin sürükleyişinde seninle gezen Hayallerimin çiçekleri koparak ellerimde kanlanan İstanbul’un kalın bedenine kapanarak uzaklara eren Seni düşlerimin tarağında hayat elim olarak gören Seni dudaklarımın bestesinde hayat eşim olarak ören Bir derbeder yokuşlarda heyelanlar çöken ben Bir divane yakarışlarda hıçkırıklar söken ben Şimdi ise yoksun, karanlığın perdesine kapanmış Yoksun kalan yüreğim dalgaların kucağında Yoksul duran kelimelerim ağlayışların sarsıntısında Özkan Karaca |