NE MUTLU BEN GİBİ OLANLARAÇocukluk yıllarımda Çiçekler, meyvalar çaldım Komşu bahçelerden Kuşlara, kelebeklere Kedilere, köpeklere Camlara, insanların kafalarına Kocaman taşlar attım, küçücük sapanımla... Okul yıllarımda oldukça haylazdım Arkadaşlarıma çembeler takar Silgi, kalem ne bulursam fırlatır atardım Ceplerinden de paralar çalardım Yazılılardan hep kopya çeker Yönetime, düzene karşıydım... Gençliğimde de önüme geleni sevdim Din, ırk ayırt etmedim Hepsine de süslü yalanlar söyleyip Arkalarından kahkahalarla gülüp neler söyledim Umut çaldım, karşılığında da ümitler verdim Hep ben aldattım o yüzden de hiç terkedilmedim... Dün neysem, bugünde inanın öyleyim Ötesini, berisini ne siz sorun Ne de ben yorulup söyliyeyim Lumpençeliği sevdim benimsedim kabul edin Emek, sabır, paylaşım, hak Nedir, ne değildir hiç bilmek istemedim... Dünyanın anası da, babası da benim dedim Kalabalıktır aile soyumuz Uzundur ellerimiz, boyumuz, posumuz Deve gibi geviş getirir, yokluktur yalanımız, hep hortumlarız Oyuncak kuklalarla oynar, oynatırız İnsanları da hep öyle sanırız Elma şekeri dağıtıp Daha yalamadan Sapını gümüşle yaldızlarız... Ayşe yayman |