Denizsiz bir şehrin çocuklarıdık ikimizde
Sahilde el ele dolaşmadık hiç bu yüzden
Yada şişeye koyup duygularımızı ona ulaşsın dıye,
Sali vermedik hırçın dalgalara.
Hiç benzetemedik yarin gözlerini denize
Denizli maviyi hiç tanımadık
Bu yüzdendir herhalde;
Çok sevdik mavi gökyüzünü
Tek bildiğimiz mavi oydu çünkü
Yağmurlar vardı bizim burda,tozlu yolları çamura dönüştüren.
Kumsalla deniz arasında yarı ıslak,yarı kuru yürüyemedik
Kovalayamadık bir birimizin yüreklerini ama
Zıpladık üstünden ıslanmasın,çamur olmasın diye paçalarımız
Yağmur suyu birikmiş bir belediye çukurunun üstünden
Ha sevgi az mıydı? eksik miydi? asla
Ayrılınca bir gemi yapıp salı veremesekte yarin son mektubunu denize
Bir kibrik çakmayı,kül etmeyide bildik
Bu yüzden deniz geri getirir diye beklemedik yari geriye
Biz yakmıştık çünkü
Küllerin birleşmesini bekleyemezdik ki
Akıtamadık tuzlu damlalarımızı oranı daha yüksek denizlere
Ama biz döktük yaşlarımızı çukurovanın kurak toprakları üzerine
En baştanda söyledim ya
Denizsiz bir şehrin çocuklarıydık ikimizde
Mutlu olmayı geriye dönmeyi hiç beklemedik bu yüzden
Yakmıştık biz çünkü geçmişi kül olmuştu ve dönüşü yoktu
Gözlerimizde anlamlı anlamsız gördüğümüz
Herşeyde birbirimizden bir parça bulduk
Hatırlamak için unutmak gerek
Biz hatırlanmak için bile birbirimizi unutmayı asla istemedik
Aşk sadece bir duygu değilmiş bazen bir ateş bazen bir denizmiş... meğerse
Biz yanmayı bildik bilmesinde boğulduk yarin kahverengi denizinde...


BAHARKIZ
11