İnsanlar sizden, onları tenkit etmenizi isterler, fakat asıl istedikleri onları övmenizdir. W. SOMERSET MAUGHAM
Paylaş
KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM
ayscan
0,0 / 0 kişi ·0 beğenme · 9 yorum · 1744 okunma
 BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM
BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM
içte hüzün,,gözde nem ve yorgun ayaklarıyla her ruhun aşinası olduğu bir caddenin bin yıllık adıdır ; “kırık kalpler yokuşu” … taze bi yaradan sızan,sıcak kan gibi süzülür yorgun adımlarınız, basar gölgenizin üzerine basar da yinede yürümekten başka yoktur hiçbir seçeneğiniz yokuş dik, yürek yaralı, gölge üzgün, düşeriz kaydımızı keyif defterinden yine kendi ellerimizle… adına “hayat” dediğimiz bir şehrin, adresi herkes tarafından ezberinden bildiği en loş ve en uğrak semtidir tıpkı “mutluluk parkı”, “sevda çıkmazı”,, “aşk sahili”, ve “hayal bulvarı” gibi hemen hemen hepimizin ortak mekanıdır “kırık kalpler yokuşu” ki iç çekişlerimizin başkenti... artık bi dostun yanlış anlaması mı olur kolunuza takıp girdiğiniz, yoksa sevdiceğin ağır bir sözü mü alır getirir bizi bu bildik yokuşun başlangıcına, o belli olmaz.. bazen bi anın yakıcı öfkesi, bazen yakınlarımızın sebepsiz ilgisizliği bazen de kendi kendimize alınıp bir şeylere kimseye sezdirmeden sürüklendiğimiz içimizi ama illa ki, ama mutlaka, ve hiç değilse bir ömürde en az bi defa hepimizin bi sebepten yolunun düştüğü kırgın görüntüsüyle solgun, ve hüzün yağmuruyla ağlamaklı, bir dolu müdaviminin sendeleyerek taştan kaldırımlarına düşen gölge bile yorgun ilerlediği bir suskun yokuştur aslında adımlanan gözlerde buğu yürekte figan … “nasıl yapar” ”nasıl görmez”, “nasıl anlamaz” çığlıklarıyla içten içe, “yapmamalıydı..hakketmemiştim..değer miydi ?” sitemleriyle fısıltı halinde yorgun ruh, bıkkın adım düşülür yola ve gece gündüz hiç fark etmez, her daim yer vardır kırık kalpler yokuşunda sana… taştan kaldırımlarında adımların yankılanır, yankılardaysa hayal kırıklığın.. kah bi ağaca tutunup soluklanır kah bi duvara sırtını verip düşünürsün derin derin ve bazen yanından yüzler geçer ki yabancı ve kulağına sesleri gelir ki yabancı ama dert olmaz aslında çünkü lisan tanıdıktır, /üzüntü, keder ve gam/ kolayca anlar birbirlerini kısaca kırık kalpler, hatta sözsüz bile konuşulsa… …………… sonra zaman geçer sonra ilk günlerin o acısı azalır l lakin bilirisin yinede içten içe, sızı hala yaradadır.. kimi zaman kalbimiz inciteni affedince yeniden döneriz eski günlere.. bazen de kırık o kadar büyüktür ki,bağışlayamaz yürek, küser mevsimlerce… yada üstü örtülüp üstünden geçilir o kırığın ki geçilse de incinmişlik unutulmaz bazen bir ömür… yani sonuç ne olursa olsun ve sonu nereye bağlanırsa bağlansın illa ki o yokuş tepilir herkesçe bir gün ve adımlanır mutsuzluk ve hüzün yavaş yavaş arşınlanır… bi dolu yerine hayal kırıklığımız siner mesela yada bir yerine çöküp adımızı kazımışızdır çoğumuz, ilk gençliğimizdeki gibi bi banka,, belki de kalbimizden sızan ağrıdan bi kaç damla taşlarına bulaşmıştır yada bi kişiyi içimizden çıkartıp,toptan gömmüşüzdür o yokuşun bi yerine,, ama illa,, ama mutlaka,, hiç değilse bi ömürde en az bi defa,, hepimiz tırmanmışızdır “kırıp kalpler yokuşunu” geceden daha zifiri ve ruhumuzun üzgün adımlarıyla…. ………………. oysa keşke kalpler kırıldığında veya incindiğinde yada sızladığında yani çizilip baştan sona, ağrısı katlanılmaz olduğu zamanlarda uzanıp ellerimizle usulca yerinden çıkartabilsek onu ve yerine daha hiç kırılmamış ve hiç incinip kanamamış hani hiçbir kötü anın üzüntüsüyle üzerine tek tane yaş damlamamış yani yepyeni yani parçalanmamış ve kullanılmamış bir kalbi takabilsek söktüğümüzün yerine yine yavaşça ve onla devam edebilsek hayata kaldığımız yerden hiç bir anın birikmiş hüznü, ve içimizde hiç bi yaranın sızısı hissedilmeden ama olmaz…olmaz ki ne çare kalbimizde biz gibi tek olanımızdır çünkü yedeği olmayan, biriciğimizdir ve bir ömür yoldaşımız, ikincisi bulunmayan en kıymetlimizdir… ve aslında böyle olması çok daha iyidir belki de değişmesinden çünkü belki de o kırıklar çiziklerle beraber bi kalbin içine sığmış, sinmiş , yer etmiş tüm duygulardır yani bizi biz yapan şeyler… o kalp bizizdir belki de baştan sona ve belki o izler bile değerlidir, tutunmaya çalışırken akıp giden hayata.. hem bi kalbin içinde sadece kırıklar ve yaralar yoktur ki değil mi ? bir dolu sevinç sonra heyecan ve ne çok coşku ve deli gibi attığı bi dolu mutlu an sinip saklanmıştır içine, sonra aşk, sonra sevgi, sızılarından kurtulalım diye onları da kıyıp terk edebilecek miyiz peki ? gözden çıkartabilecek miyiz içimizi ısıtan bi dolu keyifli anın hatırasını ? hani her kötü anda koşup saklandığımız, hani ellerimizi uzatıp dokununca tekrar tekrar aynı sevinci yaşadığımız hani mabedimiz kimi zaman, hani sığınağımız vazgeçebilecek miyiz öyle kolayca hemen ? o hatıralar ve birikmişlikler olmadan kocaman bir boşlukla nasıl tutunacağız geri kalan yaşamımıza, ve ne kadar biz kalabileceğiz bi ömrün içindekileri alıp dökünce ? her kalp biriktirdikleriyle bi hazinedir oysa ve evet yaralandığında çok acır ve evet kırıldığında sızısı çok derindir ama aslında sandığımızdan da güçlüdür kalplerimiz, ve eşsiz ve büyülüdür de üstelik.. bi düşünün ; bi kalptir ancak yanıp tükenince bile küllerinden yeniden doğabilen tek mucizemiz…. ve sadece onun büyüsüyle mutluluktan uçtuğumuzu sanırız… bir tek o taşır bizi bulutlara, hem sadece dokunmak ne kelime sarılıp o bulutlara defalarca öperiz bile.. üstelik kocaman bir dünyayla bir dolu insanı sığdırırız da sevgiyle içine hala sonsuz yerimiz varmış gibi hissederiz, bize kalan geriye… her kalp büyülüdür evet ve eşsizdir ve benzersiz o yüzden kırıkları arasında kendimizi de kaybedip yitirmeden,, yani bir yarayla kanayıp bi ömrü tüketmeden ve bilerek onlarında bir değeri olduğunu, hani ruhumuz yaşamdan bir şeyler öğrenirken sarılmalıyız yükü ne olursa olsun ve bilmeliyiz tek ziyaretçisi biz değiliz “kırık kalpler yokuşunun”.. hem mutlaka bi yerinde hayat bize gülümseyecektir nasılsa yeniden ve yeniden kanat açacaktır yüreğimizde güvercinler anlayacaksın işte o gün hayat böyle işte biraz mutluluğun rüzgarı usulca yanağını okşarken… ... her an içinde bi sonrasını gizleyip her yokuş mutlaka kendinden bıkar ve biter sonra bir bakmışsın ki “özlem sapağından” dönmüş çocuklar kadar mutlusun, belli ki güzel bir şey olmuş ve iyi şeyler neyse ki coşkusuyla kötülerini unutturmuş ve işte içinde gezindiğin o keyifli yerin tabelasında şimdi “güzel günler meydanını” yazıyormuş … içte hüzün, gözde nem, yorgun ayaklarıyla her ruhun aşinası olduğu bir caddenin bin yıllık adıdır “kırık kalpler yokuşu” ve herkesin uğrak yeridir zaman zaman ve herkesin bir şekilde ezberi bırakma kendini ne olur şaşırma ve sakın durma yürü sonuna dek her yol biter nasılsa.. zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini işte aç o zaman kollarını iki yana hani bir martı misali sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola ve unutma her yokuş bir inişi de saklıyordur herkese ve sana en sonunda … ………………. |
Şiiri Değerlendirin
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Yorumlar
Cevap Yaz
malcomx
4 Mayıs 2009 Pazartesi 11:23:19
her yol biter nasılsa..
zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda …
……………….
DUYGULAR COŞUP DERE
ORADAN IRMAK OLUP
NEHİRLERE KARIŞMIŞ
SONRA UMMANA SALMIŞ KENDİNİ
SELAMLAR
zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda …
……………….
DUYGULAR COŞUP DERE
ORADAN IRMAK OLUP
NEHİRLERE KARIŞMIŞ
SONRA UMMANA SALMIŞ KENDİNİ
SELAMLAR
Ben sana yandım
4 Mayıs 2009 Pazartesi 11:18:43
içte hüzün, gözde nem, yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir caddenin
bin yıllık adıdır “kırık kalpler yokuşu”
ve herkesin uğrak yeridir zaman zaman
ve herkesin bir şekilde ezberi
bırakma kendini ne olur
şaşırma
ve sakın durma
yürü sonuna dek
her yol biter nasılsa..
zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda …
……………….
güzel bir şiir okudum.kaleminize sağlık...yalnız yazı rengi ile zemi rengi aynı olduğu için yazı görünmüyor.Bilginize...saygılarımla...
aşinası olduğu bir caddenin
bin yıllık adıdır “kırık kalpler yokuşu”
ve herkesin uğrak yeridir zaman zaman
ve herkesin bir şekilde ezberi
bırakma kendini ne olur
şaşırma
ve sakın durma
yürü sonuna dek
her yol biter nasılsa..
zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda …
……………….
güzel bir şiir okudum.kaleminize sağlık...yalnız yazı rengi ile zemi rengi aynı olduğu için yazı görünmüyor.Bilginize...saygılarımla...
DuygusalsairBilalyilmaz
4 Mayıs 2009 Pazartesi 10:52:27
Çok güzel bir şiir tebrik ederim :not:yazı tengiyle fon rengi aynı lütfen müdahale ediniz.
saygı ve sevgilerimle
saygı ve sevgilerimle
Battal BAŞARAN
4 Mayıs 2009 Pazartesi 09:43:18
siz okumak isteyin yeterki, o zaman okumak için her şeyi yaparsınız
elinize sağlık okuyamayanlar için şiirin ozgün hali aşağıda
ÖZLEDİM
BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM
içte hüzün,,gözde nem
ve yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir caddenin bin yıllık adıdır ;
“kırık kalpler yokuşu” …
taze bi yaradan sızan,sıcak kan gibi süzülür yorgun adımlarınız,
basar gölgenizin üzerine
basar da yinede yürümekten başka yoktur hiçbir seçeneğiniz
yokuş dik,
yürek yaralı,
gölge üzgün,
düşeriz kaydımızı keyif defterinden yine kendi ellerimizle…
adına “hayat” dediğimiz bir şehrin,
adresi herkes tarafından ezberinden bildiği
en loş ve en uğrak semtidir
tıpkı “mutluluk parkı”,
“sevda çıkmazı”,,
“aşk sahili”,
ve “hayal bulvarı” gibi
hemen hemen hepimizin ortak mekanıdır
“kırık kalpler yokuşu” ki iç çekişlerimizin başkenti...
artık bi dostun yanlış anlaması mı olur kolunuza takıp girdiğiniz,
yoksa sevdiceğin ağır bir sözü mü alır getirir bizi bu bildik yokuşun başlangıcına,
o belli olmaz..
bazen bi anın yakıcı öfkesi, bazen yakınlarımızın sebepsiz ilgisizliği
bazen de kendi kendimize alınıp bir şeylere
kimseye sezdirmeden sürüklendiğimiz içimizi
ama illa ki,
ama mutlaka,
ve hiç değilse bir ömürde en az bi defa
hepimizin bi sebepten yolunun düştüğü
kırgın görüntüsüyle solgun,
ve hüzün yağmuruyla ağlamaklı,
bir dolu müdaviminin sendeleyerek
taştan kaldırımlarına düşen gölge bile yorgun ilerlediği
bir suskun yokuştur aslında adımlanan
gözlerde buğu
yürekte figan …
“nasıl yapar”
”nasıl görmez”,
“nasıl anlamaz” çığlıklarıyla içten içe,
“yapmamalıydı..hakketmemiştim..değer miydi ?” sitemleriyle fısıltı halinde
yorgun ruh, bıkkın adım düşülür yola
ve gece gündüz hiç fark etmez, her daim yer vardır
kırık kalpler yokuşunda sana…
taştan kaldırımlarında adımların yankılanır, yankılardaysa hayal kırıklığın..
kah bi ağaca tutunup soluklanır
kah bi duvara sırtını verip düşünürsün derin derin
ve bazen yanından yüzler geçer ki yabancı
ve kulağına sesleri gelir ki yabancı
ama dert olmaz aslında çünkü lisan tanıdıktır,
/üzüntü, keder ve gam/
kolayca anlar birbirlerini kısaca kırık kalpler,
hatta sözsüz bile konuşulsa…
……………
sonra zaman geçer
sonra ilk günlerin o acısı azalır l
lakin bilirisin yinede içten içe, sızı hala yaradadır..
kimi zaman kalbimiz inciteni affedince yeniden döneriz eski günlere..
bazen de kırık o kadar büyüktür ki,bağışlayamaz yürek,
küser mevsimlerce…
yada üstü örtülüp üstünden geçilir o kırığın
ki geçilse de incinmişlik unutulmaz bazen bir ömür…
yani sonuç ne olursa olsun ve sonu nereye bağlanırsa bağlansın
illa ki o yokuş tepilir herkesçe bir gün
ve adımlanır mutsuzluk ve hüzün yavaş yavaş arşınlanır…
bi dolu yerine hayal kırıklığımız siner mesela
yada bir yerine çöküp
adımızı kazımışızdır çoğumuz, ilk gençliğimizdeki gibi bi banka,,
belki de kalbimizden sızan ağrıdan bi kaç damla taşlarına bulaşmıştır yada bi kişiyi içimizden çıkartıp,toptan gömmüşüzdür o yokuşun bi yerine,,
ama illa,,
ama mutlaka,,
hiç değilse bi ömürde en az bi defa,,
hepimiz tırmanmışızdır “kırıp kalpler yokuşunu”
geceden daha zifiri ve ruhumuzun üzgün adımlarıyla….
……………….
oysa keşke kalpler kırıldığında veya incindiğinde yada sızladığında
yani çizilip baştan sona,
ağrısı katlanılmaz olduğu zamanlarda
uzanıp ellerimizle usulca yerinden çıkartabilsek onu
ve yerine daha hiç kırılmamış ve hiç incinip kanamamış
hani hiçbir kötü anın üzüntüsüyle üzerine tek tane yaş damlamamış
yani yepyeni yani parçalanmamış
ve kullanılmamış bir kalbi takabilsek söktüğümüzün yerine yine yavaşça
ve onla devam edebilsek hayata kaldığımız yerden
hiç bir anın birikmiş hüznü,
ve içimizde hiç bi yaranın sızısı hissedilmeden
ama olmaz…olmaz ki ne çare
kalbimizde biz gibi tek olanımızdır çünkü
yedeği olmayan, biriciğimizdir
ve bir ömür yoldaşımız, ikincisi bulunmayan en kıymetlimizdir…
ve aslında böyle olması çok daha iyidir belki de değişmesinden
çünkü belki de o kırıklar çiziklerle beraber
bi kalbin içine sığmış, sinmiş , yer etmiş
tüm duygulardır yani bizi biz yapan şeyler…
o kalp bizizdir belki de baştan sona
ve belki o izler bile değerlidir, tutunmaya çalışırken akıp giden hayata..
hem bi kalbin içinde sadece kırıklar ve yaralar yoktur ki değil mi ?
bir dolu sevinç sonra heyecan
ve ne çok coşku ve deli gibi attığı bi dolu mutlu an
sinip saklanmıştır içine,
sonra aşk,
sonra sevgi,
sızılarından kurtulalım diye onları da kıyıp terk edebilecek miyiz peki ?
gözden çıkartabilecek miyiz içimizi ısıtan bi dolu keyifli anın hatırasını ?
hani her kötü anda koşup saklandığımız,
hani ellerimizi uzatıp dokununca tekrar tekrar aynı sevinci yaşadığımız
hani mabedimiz kimi zaman, hani sığınağımız
vazgeçebilecek miyiz öyle kolayca hemen ?
o hatıralar ve birikmişlikler olmadan
kocaman bir boşlukla nasıl tutunacağız geri kalan yaşamımıza,
ve ne kadar biz kalabileceğiz bi ömrün içindekileri alıp dökünce ?
her kalp biriktirdikleriyle bi hazinedir oysa
ve evet yaralandığında çok acır
ve evet kırıldığında sızısı çok derindir
ama aslında sandığımızdan da güçlüdür kalplerimiz,
ve eşsiz ve büyülüdür de üstelik..
bi düşünün ;
bi kalptir ancak yanıp tükenince bile
küllerinden yeniden doğabilen tek mucizemiz….
ve sadece onun büyüsüyle mutluluktan uçtuğumuzu sanırız…
bir tek o taşır bizi bulutlara, hem sadece dokunmak ne kelime
sarılıp o bulutlara defalarca öperiz bile..
üstelik kocaman bir dünyayla bir dolu insanı sığdırırız da sevgiyle içine
hala sonsuz yerimiz varmış gibi hissederiz,
bize kalan geriye…
her kalp büyülüdür evet ve eşsizdir ve benzersiz
o yüzden kırıkları arasında kendimizi de kaybedip yitirmeden,,
yani bir yarayla kanayıp bi ömrü tüketmeden
ve bilerek onlarında bir değeri olduğunu,
hani ruhumuz yaşamdan bir şeyler öğrenirken
sarılmalıyız yükü ne olursa olsun
ve bilmeliyiz
tek ziyaretçisi biz değiliz “kırık kalpler yokuşunun”..
hem mutlaka bi yerinde hayat
bize gülümseyecektir nasılsa yeniden
ve yeniden kanat açacaktır yüreğimizde güvercinler
anlayacaksın işte o gün hayat böyle işte biraz
mutluluğun rüzgarı
usulca yanağını okşarken…
...
her an içinde bi sonrasını gizleyip
her yokuş mutlaka kendinden bıkar ve biter
sonra bir bakmışsın ki “özlem sapağından” dönmüş
çocuklar kadar mutlusun,
belli ki güzel bir şey olmuş
ve iyi şeyler neyse ki coşkusuyla kötülerini unutturmuş
ve işte içinde gezindiğin o keyifli yerin tabelasında şimdi
“güzel günler meydanını” yazıyormuş …
içte hüzün, gözde nem, yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir caddenin
bin yıllık adıdır “kırık kalpler yokuşu”
ve herkesin uğrak yeridir zaman zaman
ve herkesin bir şekilde ezberi
bırakma kendini ne olur
şaşırma
ve sakın durma
yürü sonuna dek
her yol biter nasılsa..
zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda …
elinize sağlık okuyamayanlar için şiirin ozgün hali aşağıda
ÖZLEDİM
BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM
içte hüzün,,gözde nem
ve yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir caddenin bin yıllık adıdır ;
“kırık kalpler yokuşu” …
taze bi yaradan sızan,sıcak kan gibi süzülür yorgun adımlarınız,
basar gölgenizin üzerine
basar da yinede yürümekten başka yoktur hiçbir seçeneğiniz
yokuş dik,
yürek yaralı,
gölge üzgün,
düşeriz kaydımızı keyif defterinden yine kendi ellerimizle…
adına “hayat” dediğimiz bir şehrin,
adresi herkes tarafından ezberinden bildiği
en loş ve en uğrak semtidir
tıpkı “mutluluk parkı”,
“sevda çıkmazı”,,
“aşk sahili”,
ve “hayal bulvarı” gibi
hemen hemen hepimizin ortak mekanıdır
“kırık kalpler yokuşu” ki iç çekişlerimizin başkenti...
artık bi dostun yanlış anlaması mı olur kolunuza takıp girdiğiniz,
yoksa sevdiceğin ağır bir sözü mü alır getirir bizi bu bildik yokuşun başlangıcına,
o belli olmaz..
bazen bi anın yakıcı öfkesi, bazen yakınlarımızın sebepsiz ilgisizliği
bazen de kendi kendimize alınıp bir şeylere
kimseye sezdirmeden sürüklendiğimiz içimizi
ama illa ki,
ama mutlaka,
ve hiç değilse bir ömürde en az bi defa
hepimizin bi sebepten yolunun düştüğü
kırgın görüntüsüyle solgun,
ve hüzün yağmuruyla ağlamaklı,
bir dolu müdaviminin sendeleyerek
taştan kaldırımlarına düşen gölge bile yorgun ilerlediği
bir suskun yokuştur aslında adımlanan
gözlerde buğu
yürekte figan …
“nasıl yapar”
”nasıl görmez”,
“nasıl anlamaz” çığlıklarıyla içten içe,
“yapmamalıydı..hakketmemiştim..değer miydi ?” sitemleriyle fısıltı halinde
yorgun ruh, bıkkın adım düşülür yola
ve gece gündüz hiç fark etmez, her daim yer vardır
kırık kalpler yokuşunda sana…
taştan kaldırımlarında adımların yankılanır, yankılardaysa hayal kırıklığın..
kah bi ağaca tutunup soluklanır
kah bi duvara sırtını verip düşünürsün derin derin
ve bazen yanından yüzler geçer ki yabancı
ve kulağına sesleri gelir ki yabancı
ama dert olmaz aslında çünkü lisan tanıdıktır,
/üzüntü, keder ve gam/
kolayca anlar birbirlerini kısaca kırık kalpler,
hatta sözsüz bile konuşulsa…
……………
sonra zaman geçer
sonra ilk günlerin o acısı azalır l
lakin bilirisin yinede içten içe, sızı hala yaradadır..
kimi zaman kalbimiz inciteni affedince yeniden döneriz eski günlere..
bazen de kırık o kadar büyüktür ki,bağışlayamaz yürek,
küser mevsimlerce…
yada üstü örtülüp üstünden geçilir o kırığın
ki geçilse de incinmişlik unutulmaz bazen bir ömür…
yani sonuç ne olursa olsun ve sonu nereye bağlanırsa bağlansın
illa ki o yokuş tepilir herkesçe bir gün
ve adımlanır mutsuzluk ve hüzün yavaş yavaş arşınlanır…
bi dolu yerine hayal kırıklığımız siner mesela
yada bir yerine çöküp
adımızı kazımışızdır çoğumuz, ilk gençliğimizdeki gibi bi banka,,
belki de kalbimizden sızan ağrıdan bi kaç damla taşlarına bulaşmıştır yada bi kişiyi içimizden çıkartıp,toptan gömmüşüzdür o yokuşun bi yerine,,
ama illa,,
ama mutlaka,,
hiç değilse bi ömürde en az bi defa,,
hepimiz tırmanmışızdır “kırıp kalpler yokuşunu”
geceden daha zifiri ve ruhumuzun üzgün adımlarıyla….
……………….
oysa keşke kalpler kırıldığında veya incindiğinde yada sızladığında
yani çizilip baştan sona,
ağrısı katlanılmaz olduğu zamanlarda
uzanıp ellerimizle usulca yerinden çıkartabilsek onu
ve yerine daha hiç kırılmamış ve hiç incinip kanamamış
hani hiçbir kötü anın üzüntüsüyle üzerine tek tane yaş damlamamış
yani yepyeni yani parçalanmamış
ve kullanılmamış bir kalbi takabilsek söktüğümüzün yerine yine yavaşça
ve onla devam edebilsek hayata kaldığımız yerden
hiç bir anın birikmiş hüznü,
ve içimizde hiç bi yaranın sızısı hissedilmeden
ama olmaz…olmaz ki ne çare
kalbimizde biz gibi tek olanımızdır çünkü
yedeği olmayan, biriciğimizdir
ve bir ömür yoldaşımız, ikincisi bulunmayan en kıymetlimizdir…
ve aslında böyle olması çok daha iyidir belki de değişmesinden
çünkü belki de o kırıklar çiziklerle beraber
bi kalbin içine sığmış, sinmiş , yer etmiş
tüm duygulardır yani bizi biz yapan şeyler…
o kalp bizizdir belki de baştan sona
ve belki o izler bile değerlidir, tutunmaya çalışırken akıp giden hayata..
hem bi kalbin içinde sadece kırıklar ve yaralar yoktur ki değil mi ?
bir dolu sevinç sonra heyecan
ve ne çok coşku ve deli gibi attığı bi dolu mutlu an
sinip saklanmıştır içine,
sonra aşk,
sonra sevgi,
sızılarından kurtulalım diye onları da kıyıp terk edebilecek miyiz peki ?
gözden çıkartabilecek miyiz içimizi ısıtan bi dolu keyifli anın hatırasını ?
hani her kötü anda koşup saklandığımız,
hani ellerimizi uzatıp dokununca tekrar tekrar aynı sevinci yaşadığımız
hani mabedimiz kimi zaman, hani sığınağımız
vazgeçebilecek miyiz öyle kolayca hemen ?
o hatıralar ve birikmişlikler olmadan
kocaman bir boşlukla nasıl tutunacağız geri kalan yaşamımıza,
ve ne kadar biz kalabileceğiz bi ömrün içindekileri alıp dökünce ?
her kalp biriktirdikleriyle bi hazinedir oysa
ve evet yaralandığında çok acır
ve evet kırıldığında sızısı çok derindir
ama aslında sandığımızdan da güçlüdür kalplerimiz,
ve eşsiz ve büyülüdür de üstelik..
bi düşünün ;
bi kalptir ancak yanıp tükenince bile
küllerinden yeniden doğabilen tek mucizemiz….
ve sadece onun büyüsüyle mutluluktan uçtuğumuzu sanırız…
bir tek o taşır bizi bulutlara, hem sadece dokunmak ne kelime
sarılıp o bulutlara defalarca öperiz bile..
üstelik kocaman bir dünyayla bir dolu insanı sığdırırız da sevgiyle içine
hala sonsuz yerimiz varmış gibi hissederiz,
bize kalan geriye…
her kalp büyülüdür evet ve eşsizdir ve benzersiz
o yüzden kırıkları arasında kendimizi de kaybedip yitirmeden,,
yani bir yarayla kanayıp bi ömrü tüketmeden
ve bilerek onlarında bir değeri olduğunu,
hani ruhumuz yaşamdan bir şeyler öğrenirken
sarılmalıyız yükü ne olursa olsun
ve bilmeliyiz
tek ziyaretçisi biz değiliz “kırık kalpler yokuşunun”..
hem mutlaka bi yerinde hayat
bize gülümseyecektir nasılsa yeniden
ve yeniden kanat açacaktır yüreğimizde güvercinler
anlayacaksın işte o gün hayat böyle işte biraz
mutluluğun rüzgarı
usulca yanağını okşarken…
...
her an içinde bi sonrasını gizleyip
her yokuş mutlaka kendinden bıkar ve biter
sonra bir bakmışsın ki “özlem sapağından” dönmüş
çocuklar kadar mutlusun,
belli ki güzel bir şey olmuş
ve iyi şeyler neyse ki coşkusuyla kötülerini unutturmuş
ve işte içinde gezindiğin o keyifli yerin tabelasında şimdi
“güzel günler meydanını” yazıyormuş …
içte hüzün, gözde nem, yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir caddenin
bin yıllık adıdır “kırık kalpler yokuşu”
ve herkesin uğrak yeridir zaman zaman
ve herkesin bir şekilde ezberi
bırakma kendini ne olur
şaşırma
ve sakın durma
yürü sonuna dek
her yol biter nasılsa..
zaten bir zaman sonra, anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda …
Şiir Künye
Kayıt Tarihi
: 1.5.2009 20:18:05
Puan
: 0.0 / 0 kişi
Okunma Sayısı
: 1744
Yorum
: 9 yorum
Beğeni
: 0 kişi
Şiiri Beğenenler
MENÜLER
YENİ ŞİİRLER
EDEBİYAT DEFTERİ
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.
Evet her yokuşun bir inişi vardır.
Sevdalarda öyledir
Yalansız ve özde bir anlam olursa
Yaşamın tüm çizgilerini çizmişsin
Hemde uzunca bir yol ve yorgunluktan sonra
Edinmişsin bir takım görünümleriyle
Bazen hazlarıyla,bazen gülüşleriyle
Sevgi varsa,dokunuşlarıyla,öpüşleriyle
Velhasıl söylenilecek çok şey var,yazdığınız gibi...
Bu uzun harika şiirinizle birleikte hoş geldiniz,tebrikler yüreğimizle ...Kutlarım...
Renkler karıştığı için şiir görünmüyor.Yeniden düzeltme yerine girerek renklerden birisini değiştirin.Altta ki rengin birisin siyah yaparsanız şiir çıkacak...
sevgim sevginiz olsun can dost,sevgi ve saygılarımla