Dostuma
Adımların donuk, dururur
Unuttuğun renk sarar çemberini Gölgeler hızlı, soğuk kırılgan. Kaybolduğun bir düşe Düşersin dostum. Yüreğinin atışı, bir damla Asılı kalır göz pınarında... Düşünde kaybolan hiçliğini Duymuşken en acısından; Tarifsiz korkudur saran benliğini. Yüreğinin yangısı deşilircesi Zamana söv dolu dolu... Bu senaryo ,acı bir çığlıksa Bent olmaz ruhunun, bendi Umudunun ışığıyla açılsın dostum. |
dost deyince bütün yürekleri kapıları açılırken
dostun yüreğindekileri hissedebilmekte önemliymiş..
dost odur ki
dostundan önce yanandır...
çok güzel bir anlatımdı
sevgiler saygılar
ve en temiz dostluklarla...