İĞNE ATSAN YERE DÜŞMÜYORne kesif bir sis tabakası bu çökmüş şehrime özlemekten göz gözü görmüyor ne kalabalık bir eksiliştir ki yokluğun iğne atsan yere düşmüyor dört yönden akın var meydanlarıma arka sokaklarımda kıyamet kopuyor bir külliyenin şadırvanında hayrat suların serinliğine bırakıyorum ellerimi uğultuların kor ateşi yapışmış tenime soğutmuyor sönmüyor duymak istemiyorum isyan seslerini adım adım yaklaştıklarını ellerine düşersem neler olacağını sorgusuz sualsiz geliyor sonum savunmasızım itirazsız firarsızım biliyorum ki sehpası hazırdır darağacımın ferman beklemiyor kaderci değildim oysa ben yırtar çıkardım bu kalabalığı eskiden ölüm bile yeterdi cümlesine ve şimdi bu sakin kabullenmişliğim bekleyişimdir ki aklım almıyor cürümsüz lâkin mücrimim ah bu hallerimin sebebi benim vazgeçirildim kendimden ve yalnız bıraktım kendimi nice adildir bu infaz şekvâsı yok ve nedâmet kâr etmiyor ölümümü seyre gelen gözlerin ne çok ve nasıl mahşeri kalabalık ki iğne atsan yere düşmüyor CEYDA GÖRK 24nisan 2004 |
iğne atsan yere düşmüyor"
hımm nefisti..