hadi
sen akrep ol,
ben yelkovan...
ne güzeldi o an...
volkanlar mı patladı,
güneş yeni mi doğdu,
dünya o an mı kuruldu...
seni sevmek
ve
beni sevmen
ne güzeldi.
ruhumu sarıp sarmalaman,
alıp da kaf dağının
ta en başına götürmen
ellerimi tutup
ne güzeldi...

güneşin içinden sevdayı
alman
yanman
yakman
sevmen...
gözlerinle sevmen,
yüreğinle sevmen...
sevmem...
ne güzeldi.
gözlerinde,
sen olmak
yüreğinde,
can olmak....
sonra...
el olmak...

bir gün doğumu
ne uzun olur bazen
sevileni beklerken...
bir gün batımı
ne çabuk geçer
yürek vefattayken.

ne güzeldi,
ne güzel...
senin için giyinmek,
dolmuş beklemek,
sana yürümek.
giderken
düşler kurmak,
dönüşte
hülyalarda kalmak
ne güzeldi....
kelebek misali
uçmak,
konmak yüreğine...
kaf dağının
ardını görmek
güzeldi...

gidişinle
akrep yelkovan
birbirine karıştı.
gidişinle
kaf dağı yok oldu.
gidişinle
şarkılar ağladı.
gidişine
kimse inanmadı...
bir derin ah çekti
yüreğim,
bu iç sızısına
gözlerine,
ellerine,
gülüşüne,
yalanına...

dedim ki:
git be yar git artık!
yolun dönmüş benden geri.

dedi ki:
basamam ayaklarım üstüne,
ne senle ne sensiz.

dedim ki:
ver ellerini, gücüm gücün olsun.
sevgi denen çiçek,umudun olsun.

dedi ki:
yollar bana ters akar,
bu şehir bana dar.

dedim ki:
her nere dersen gelirim.
canımı yoluna sererim.

dedi ki:
savaşım kendimle, senle değil.
tuttuğun el , kendinde değil.

dedim ki:
zamanı seninle kuramaz mıyız?
gönlündeki pası silemez miyiz?

dedi ki:
gönlünde can oldum, gönlüme can olma.
gideyim yoluma, bana engel olma!

dedim ki:
var git ey yar git kendini bul.
her iç sızısında sen git beni bul.

-bindokuzyüzseksenbir-

SERAP DEMİRTÜRK ÖZALTUN
10.4.2007