Merhaba öncelikle,
Ben küçükken anne ve babam ayrıldıkları için beni dedem ve babaannem büyüttüler. Her ikisinide o kadar çok sevmeme rağmen dedeme olan sevgim daha farklı boyutta oldu hep.Adeta ona aşığım.2004 yılında dedemin vefatından sonra üç kişinin yer aldığı bu ailemiz parçalandı sanki.Babaannemi amcamlar yanlarına aldılar.Beni çok sevmedikleri için haliyle ben kaldım.Olduğum yerde değil ortada kaldım.Babama gittim üvey anne,Anneme gittim üvey baba hikayesi.Kendime bir yol tutturdum.Ama ne olursa olsun dedemin ölümüne hiç mi hiç inanamadım,kabullenemedim.Ortalama 5 yıl geçmesine rağmen ben hala onsuzluğa alışamadım.Sözün özü bu özleyişi düştüğüm durumu kendime kendimce anlattığım bir şiirimdir bu..

DEDE..

Yine sabah oldu bak.
Herkes bir yere gidiyor gene.
Koşturuyor herkes ya tek,ya sevdiğiyle.
Ben gene yanlız,mutsuz,birde çaresizim dede..

Kimse,hiç kimse yok yanımda gene.
Bir sen vardın,tek sen.
Ama artık sende yoksun dede..

Ben bu kadar büyük bir çaresizliği,
Mutsuzluğu,kimsesizliği hakedecek ne yaptım,
Nasıl bir günahtır ki bitmiyor dede..

Buz gibi odamda gene yanlızım,
Herşey üstüme geliyor sanki sessizce.
Ben çok yoruldum kaçamıyorum arık be dede..

Kaçıp gidemiyorum hiç bir yere.
Kalbim git diyor,gidebildiğince,
İstediğince,dilediğince ama,
Ama çok korkuyorum ben dede..

O kadar korkuyorum ki,
O kadar yanlızım,bir o kadar çaresizim dede..

Neden gittin ki erkenden,
Bıraktın beni böyle.
Bak kimse yok,hiç kimse yok.
Senden başka gerçek olan dede..

Gerçek olan tek sensin benim gönlümde.
Çok üşüyorum ne olur artık al,al benide.
Al yanına,al olur mu
DEDE...