VUSLAT KAPISI
Ben duygularına oyuncak olan biriyim
Düşmüşüm bu yalancı hayatın sahnesine. Ben ki kara gözlü bir ceylanın esiriyim Yalandan gül dererim kokmayan bahçesine. Kazıttı yüreğime kimsesiz bir mezarı Her vuslat kapısında onu ay’a benzettim. Puslu mevsimler de tüketirken son hazanı... Yıllar ne çabuk geçmiş,bense çok geç farkettim. Avare, virane gönül; yine çok aldandın Seviyordun bak! şimdi bir hayaldir, sır oldu. Acıya katlanmak bu kadar kolay mı sandın? Derdine yan geçti de seneler asır oldu. Sevdadan bir hatıra düşte sinene yanma! Bir ateşti kalbine düşen; öpüşlerinde. Avuçlarına değmeden gül, benimdir sanma Kaç mevsim geldi geçti onmayan düşlerinde. Böyle kalmaz gönlüm,sende birgün güleceksin Unut gitsin, sevdan kırık kalpler de anılsın. Vurgun yemiş hatıralarla büyüyeceksin Adın: "bir bahtı kara kader" diye yazılsın. Sana unutmak düşer, o seçmişken yolunu Ne sürme gözleri unuttun, çıkar aklından. Dalmadan bir rüya’ya, bitir sahte oyunu. Kamer de parlayan yakamoz değildir insan! Kururda dudaklar, çeker gözlerinin feri İlk değil bu senin, bir vefasıza vurgunluğun. Bir kara sevdanın, hep böyledir hikayesi. Dinsin gözlerinde yaş, kalbinde yorgunluğun. Dert etme,düşünme "doldurmaz kimse yerini" İnsandır bu: her şehir de yaşar; şeşer beşer. Sen zannet ki hiç gülmedin, sevmedin birini Terk edilmek dünya’nın sonu değilmiş meğer. Bilet kesildi: hesap Leyla’dan soruldu Aydınlık aranmaz o karanlığın içinde. Mecnun’un bu feryadı,senden önce duyuldu Şarkıların söylensin, her okşanan o tende. Bekle baharı, ağaçlar meyveyi verecek Arılar batırıp iğneyi ballar derecek Her kalpler de sevdalar yeniden yeşerecek Gayesi bil ki gülmektir, her seven sevdanın. .............. K.Kurultay |
İnsandır bu: her şehir de yaşar; şeşer beşer.
Sen zannet ki hiç gülmedin, sevmedin birini
Terk edilmek dünya’nın sonu değilmiş meğer.
Şii tüm dizeleriyle harika... kaleminiz dert görmesin.. baki selam..