Gökten kıyamet düştü ömrüne,

Bir filiz kadar narindi bedeni,
Simsiyah gözleri karanlığı ışık ederdi.
Bir gün komşusunun oğlunu sevdi.
Gök değişti, yer değişti.
Kara yağız delikanlı elinden tutuverdi.
Kaçtılar, kendilerince koskocaman şehre…

Gökten kıyamet düştü ömrüne,

Meclis kuruldu, aile karar verdi.
Azrail seçildi; töre, postuna oturuverdi.
Şehirdeki amcaoğlundan haber geldi.
İki sevgili- habersiz - umutlarına umut ekledi

Gökten kıyamet düştü ömrüne

Ellerinde simitler , ilişmişlerdi bir banka,
Azrail pusuda,
Kara bir mermi, kara bir nefretle parmak ucunda
Sırtından yedi kalleşliği
Nerden geldiğini bile bilemedi.
Ah etti,
Sevgilinin kucağında son nefesini veriverdi.

Gökten kıyamet düştü ömrüne

İki el tutup kaldırdılar yerden
Simsiyah gözler ağlamaya durmuşken
Şaşkınlık döküldü gözlerinden,
Alıp attılar, bir arabaya tez elden
Bağlayıp ağzını,çırpınırken

Gökten kıyamet düştü ömrüne

Issızlığın sesini duydu,
Araba durdu.
İttiler toprağa yuvarlandı , yumuldu.
Yalvardı, yakardı töre iyice kudurdu.
Simsiyah gözler dikildi, dünyayı son kez yutkundu
Göğsüne dayandı, tabancanın buz gibi namlusu,
Ak gerdanına kızıl güller saçıldı,
Ah edişi tüm sevdalılara ulaştı,
O anda toprakta gelincikler açtı.

Gökten kıyamet düştü ömrüne

Şimdi sarı benizli,ak yemenili kadınlar,
Tırnaklarında kara topraklar,
Dizlerini vura vura ağlaşırlar,
Kaderimiz böyle deyip
Töreyi unuturlar.

Gökten kıyamet düştü ömrümüze

Yüzlercesi sevda uğruna toprağa düştü
Kimi bir sandıkta çeyiziyle sonsuz uykuya daldı
Kimi azgın nehirlere kurban verildi
Üçüncü sayfalarda bir sütuna yazıldı
Namus mu kazandı, töre mi,yoksa cehalet mi?

Gökten kıyamet düştü ömrümüze

Insanlığımız koca bir lekeyle tarihe kazıldı
Yürekler yansın, adalet terazisini kursun
Bir daha hiç sevgililer ayrılmasın..