Efendim diyordu,efendim,
Ben sana meftun,bütün güller senin için.

Bütün fidanları senin adına diktim.
Bütün çileler seninle manalı,
Hafızalarda saklı olan sensin.
Hep ziyan denizlerinde gezerken,
Tufan dalgalarını senin gayretinle yendim.

Gözlerimle, bir şafakta bir de gün batımın da,
Hasretini ne çok çektiğimi ifade ettim.
Kaç leylim bahar geçirdim,kaç ömür yedim de,
Kendimi bilmeden yaşadım efendim.

Hep yolların dağların sarplığından şikayet ettim,
Kaç ırmağa girdimse de,kirlendim.
Hep bir nefes kadar yakın sevgilerin içinde geçerken ömrüm.

Senden gayrı her sevginin yalan olduğunu gördüm.
Her kelamını söze mihenk ettim de,senden gelene boyun eğdim.
Sen beni bırakma efendim.

Senin sözündür aleme ferman,dizlere derman.
Gönüllere gayrettir efendim,mazluma eman.
Her şeye razıyım,gönlünden sürgün etme,
Her musibete katlanılır senin için efendim.

Kaç alem varsa sana hasret yaşayan,
Her alemin içinde bende varım sana yaar olan.
Rahmetin kuşatmış ya alemi efendim,

Senden başka kim var ki, her gönle müjde olan.
Ben nice tufanlardan çıktımda geldim,
Sana layık olmanın erdemine yeni erdim.

Her ne kabahatim varsa Yaratana niyazla,
Ellerim sema da,gözlerim sana olan bakışla,
Ne vermem gerekirse gösterdiğin yolda,
Vermeye hazırlandım da geldim efendim.

Tüm gerçek düşlerin yorumunu yaptım da,
Ne varsa bana ait olan samimiyetten yana,
Kevser pınarından ellerinle içsem kana kana,
Hararetimi söndürsen efendim.

Kimin düşüne girsen mutlu olur düşte görse bile,
Kim senden geleni dinlese, söz ile,
Sen geçmiş zamanlarda yaşamış olsan bile,
Ben sana yakin bir imanla inandım efendim.

Sürgün etme beni gönlünden uzaklara sakın.
Her günahım her isyanım,bana benden yakın,
Gönlündeki merhamet adlı ulu ağacın,
Gölgesine benide al bırakma efendim.

Yakup DÖĞER.