El değmemiş bakire.
Kuzey rüzgarları dokunuyor tenime
Üşüyorum Düşünüyorum … Düşmüşüm dağın en kuytu yerine Yazıyorum bağın tefeklerine, Sarılmışım Su taşımışım Pınarlarımdan Damarlarına vuslatın, Vurulmuşum kelebeklerine, Bir damla yağmuru... Bölüşüyorum. Oysa mevsim bozağarı başımda Bilinmez bu aşk, ne zaman bela, yangi yaşında Ağını örerken felek, Musallada, iki dize taşında Öpüşüyorum.. İnliyor derin bir ah, iki adım ilerisi, yanıbaşımda Bölük pörçük diren gönlüm diren Bakışlarım yarını kaybetme telaşında. İşte gidiyor..tren Mosmor dudaklarım endamının kızıl ateşinde Mevsim taşra kızı gibi. El değmemiş bakire. |
Çok güzel örülmüş bir şiir
Okuduk
Esen kalın