ÖLÜM KORKUSU
Güneş süzülüyor yine ufuktan
Akşamın kapısını çalıyor zaman. Zamanla birlikte tükenen biziz, Ömür mum misali eriyor, sessiz. Belki son uykumdur bu köhne handa Başımı yastığa koyduğum anda; Dikilir karşıma kör karanlıklar Birden irkilirim; uykum da kaçar. Her gün aynı korku ruhuma siner Korkular devleşir, üstüme biner Tükenmek bilmiyor bendeki tasa, Uyuduğumda ya sabah olmasa, Diye düşünürüm, elimde değil. Ey şafak! At da şu korkuları sil Uyku ölüme denk, anladığım bu Akşamla çoğalır bendeki korku. AKŞAM OLUR DİYE ÖDÜM KOPUYOR, ÇÜNKÜ BU AKŞAMLAR ÖLÜM KOKUYOR... (Kır Çiçeği/1998) |
Bir önerim var, ikilikler halinde bir satır aralığı bıraksaniz.
Zaten kafiyeleri ona göre kurgulamışsınız.
Böylece sitemizde daha şık görünür ...