Bazen ve her zaman
bazen ince bir yağmur yağar,
ağlar gökyüzü, küçük bir güneşe satar sözünü, tek tek dökülür yapraklar; kaçar ilkbahar saklar yüzünü... bazen bir deli rüzgar eser, süpürür hüznü, bir asi soğuğa çalar rengini, bir bir yıkılır umutlar; sarar seni de yalnızlık gösterir yüzünü... bazen ve her zaman, bir garip korku siner derine, bekler en zayıf anını, ne zaman ki tıkanır uykular daralır duvarlar; işte o zaman yanılır doğrular! ve doğru öyle yalandır ki böyle anlarda tüm anlamlar anlamsız gelir... şimdi senin gözlerin bu korkuyu bu sonbaharı anlatır, tüm yanlışları doğru kabul eder ve uykularım küsmüş sayende; geceye, kimbilir ne zaman güler? |