Okul yıllarımda tüm duygularımı katıp yazdığım bu şiir;amansız bir hastalığa yakalanan genç bir kızın dramını anlatıyor.şiir de ki kahramanım hayata gözlerini kırgınlıkla kapatırken ben ise bu şiir ile Bayburt il birincisi olmanın gururunu yaşıyorum.Şimdi ise bu şiiri tüm hastalarıma ithaf ediyorum....


saygılarımla....

Kardelen;
Dinle bak neler söylüyorum sana,
Boynunu bükme ne olur,
Sadece kulak ver sözlerime,yüreğime...

İçimde müphem bir acı,
Gözlerimden süzülen bu yaş,
Yüreğimi yakan bu kor alev,
Neyin nesi?
Söyle,kardelen...

Neden artık eskisi gibi parlamıyor yıldızlar?
Neden doğmuyor ay?
Artık yağmurda ıslatmıyor tenimi,
Neden herkes bana yabancı geliyor?
Eskiden de böyle miydi?
Söyle,kardelen...

Git gide sevgi de tükeniyor gönüllerde,
Nasıl da birbirlerini kırıyorlar,
Tıpkı kurumuş bir dalı kırar gibi.
Sonradan nedamette duymuyorlar değil mi?
Acıyorum...
Neden herkes bana kırgın bakıyor?
Sanki hepsi benden kaçıyor,
Yoksa hep böyle miydiler?
Ben mi yeni fark ettim?
Niye susuyorsun?
Söyle,kardelen...

Niye hastalar boynunu bükmüş?
Baksana nasıl da hayata küsmüşler.
Soldukları için mi?
Söyle Onlara üzülmesinler,
Belki kaderlerinde vardır,
Bak benimkini mukadderata bağladılar,
Onlarda mukadderata bağlasınlar.
O zaman üzülmezler değil mi?
Niye susuyorsun?
Söylesene,kardelen...

Soruyorum sana,ama ne olur bu dafa susma,
Seni sulamayınca solar mısın hemen?
Açmayınca küser misin güneşe?
Yapma kardelen,durgun durma!
Bak hayat devam ediyor,
Git gide bu virüs içimi kemiriyor,
Hülâsa ölmediğim için yaşıyorum,
Bu yara ile nasıl ayaktayım,
İnan ben de şaşıyorum...

Beni sürekli yavelerle övdüler,
Hastalığımın şerir olduğunu arkamdan söylediler,
Yaşamın cilvesiymiş bu,herkes yakalanırmış,
Bu hastalık körü körüne insanı içten yakarmış,
Amansız bir hastalıkmış benimkisi,
Kurtuluş yolu yokmuş,
Elimi kaldırsam da tutan olmazmış,
Güya yüzüm de biraz solukmuş.
Ne diyorlar bunlar kardelen?
Hakikâten de öyle mi?
Bana bunları telkin edenler,
Benim kuvve mi bilmezler mi?
Susma kardelen bir şeyler söyle,
İçimde ki yaramı iyice deşme...

Günler geçtikçe umutsuzluğa kapılıyorum,
Artık hastalığımı namütenahiye bağlıyorum.
Üstüme bir ağırlık çökmüş bu gün,
Sanki karabulutlar benim üzerimde,
Konuşamıyorum,nefesim kesiliyor,
Çok yoruldum kardelen,kalmadı artık mecalim,
Bak yavaşça kapanıyor gözlerim...

Korkmuyorum artık kardelen korkmuyorum,
Tek kurtuluş yolum bu biliyorum.
Sus kardelen sus,çok geç kaldın konuşmakta,
Geç kaldılar beni hayata bağlamakta.
Ama sen hep açmaya devam et.
Beni solduran bu ince hastalık,
Soldurmasın onları kırmasın.
Lütfen kardelen buna izin verme!
Acı çekerken yaşamayı mutluluk bilme!
Bak bana sahilsiz bir denizim,
Bana hayat veren serin bir gölgem bile yok.
Sus kardelen sus,kapanıyor gözlerim,
Kapanıyor gözlerim...

ŞİMDİ BENDE TAHASSÜR DUYUYORUM,
ÇOCUKLUĞUMA,GENÇLİĞİME...