Yalnızlık
Sabahtan ümidi keser ya ufuk
Karanlık kollarla sarınca gece Bir anne nuruna ağlar bin çocuk O ışık gözlere varınca gece İçimde yalnızlık yakar kederi Denizi ürkütür acımın teri Gönlümde çıbanlı en hassas yeri Cellât körlüğüyle yarınca gece Zorsa da yaşamak vazifemizken Geceler isyana çıkan bir izken Ah ahh sevdiceğim bir de sensizken Nasıl yaşanacak ahh bunca gece |