HAYALİ VUSLAT
(MAHKÛM)
Güneş her gün veda edip, Tepelerin ardına giderken, Kurulur umutlarımın hepsine darağacı. Gardiyanlar, Kalplerini kilitli çelik kasalara hapsedip, Alıp getirirler tek,tek Gözlerini bağladıkları mahkûmları. Boyunlarına ilmek takılınca Damla,damla kirpiklerimden iner, Yüzümden süzülüp, Gönlüme akarlar. Özümdeki ateşle kor olur yanar, Yandıkça özlenen anılır. Andıkça öyle bir an gelir, Öyle bir hal olur ki. O da yanında yanar sabaha kadar. |