Yer, İstanbul Taksim:


vakit gece yarısı,


ıslatan bir yağmur var havada


Işıklar bile sırılsıklam anlayacağınız.


insanlar,ki onlar insan sayılmazlar gecenin o vakti,


Yaldızlanırken deri ceketlerinde ışık hüzmeleri,


Onlar bir o yana ,bir bu yana salanırlar.


O an zaman ne zaman,hayat ne yaman


farkında olmadıkları gibi,


yağmurun da farkında değillerdir.


parıl parıldır gözleri-deli gözleri-


sersemlik akar eteklerine kadar.





bense perişan,daha bir sarhoş


bir köşe başına büzülmüşüm.


evin saçağı koruyor beni yağmurdan,


Yemin billah şimdiye dek içki geçmedi kursağımdan.


tiner de değil,beyaz da değil


ama sarhoşum,ama berduşum.


korku da yok değil hani,


ben bu muhitin insanı değilim.


İnsan kesiyorlarmış buralarda bu vakit,


nah!kolumun boyundaymış hançerleri.


Aman! talebe yurdunda sıcacık yatağım dururken


benim buralarda işim ne!


diyor demesine de aklım,


gönlüm isyan ediyor.


Kokusunu alıyormuş cananın


buralarda bir yerdeymiş kendisi


-bundan tam 7 sene evvelki sevgilisi-


dünyanın en nadide parfümü olsaydı,


unutulurdu bugüne değin,


o ne sevgili ki o günden bugüne


hala yüreğimi titretiversin.





Ah beril!o örülü saçlarına kurban


üzerinden seneler geçti amma


hala sen benimlesin


hala beynimdesin


içmeden sarhoş ettin hasretinle,


görmeden hasta ettin kederinle


peşine düştüm bir geceki hayalinle


bildiğim sendeki sen misin hala,


Söyle nerdesin!!!