Yüreğim İstanbul’la hecelenen sürgünlerinde
Kafamın odasına dolan hüzünlerin nemlerinde
İstanbul’a kapanan ruhumun seslerinde
Seni sorarım, düşlerimin paketine sararım.
Seni karanlık dudakların nefesine sorarım
Seni mavi dumanlı, şanlı umranlı olan...
Tarih adresinde, fasih semtinde ararım

Sen ve İstanbul.
Biri hayatımın soluğu, diğeri varlığımın balyozu
Kalın ense kökünde ruhumu eğen kanlı balyoz
Seninle kilitlenen duygularım İstanbul’la sürüklenir
Karanlığın bağrında kör ufuklarla dişlenen batak göz

Satırların isyanında seni sayıklayan
İstanbul sürgününde seni adımlayan
Harabelerin urganında seni ayıklayan
İstanbul ayağında buluşan sevda söz

Güllerin kanlarında seni görürüm
Günlerin anlarında seni bulurum
Her anım seninle kuşanmış
Her yanım seninle kapanmış
Hayallerimin adasına yaslanan
İstanbul aynasına yapışan sen

İstanbul’un başına gömülen karabulutların izinde
İstanbul’un kaşını serinleten maviliklerin dizinde
Göz yaşı akıtırım, gönül yasımı acıtırım
Senin gözlerin İstanbul tütüyor
Benim sözlerim hüzün tutuyor

Özkan Karaca