aziz dostum, her zamanki gibi harikasın...
beni zemheri gecelerinde kavrulduğum Erzurum sevdalarına götürdün bir anda.
itlerin bile dışarı çıkmaya cesaret edemediği zemheri gecelerine... belki soluk yanan sarı ışıklı pencerenin perdesini aralar da karların üzerindeki karartımıza bir nazar gönderip şereflendirir ümidiyle sabahladığımız zemheri gecelerine götürdün... ama çıkmazdı bir türlü... birinin kolu değse perde oynasa, heyecandan kalbimiz karların üzerine düşerdi... buzlu buzlu yerine koyardık... su çeken kunduralarımızın içindeki siyaha çalan kangren rengi parmaklarımız yine de kangren olmazdı. Şimdi anlıyorum ki yüreğimizin ateşi buna engel oluyormuş meğer... oooff, off... günün bu saatinde saldın bizi bir çıkmaz yola; şimdi bekle ki gece olsun, uyku satın alsın efkârımızı da, biz de şafak attığında güneş de varmış giyelim....
en içten sevgilerimi gönderiyorum.