En cok da hayatin renklerine takildim…
siyahin azabi,grinin gazabi,mavinin düsü,
yeşilin umudu,pembenin hayali,
oysa biliyordum… bütün renklerin gri olduğunu…

Gene de en sevdigim renklerle ,ördüm saclarimi…
Hayatin, en güler yüzünü, hep yeşile benzettim…
Kendimi de hep kırmızıya teslim ettim..
Gün geldi atesinde, söylenmedik türküleri söyledim…
Gün geldi kızıllığında,
Ayi isitip,hazana dönen, güz sarısı düslerimin, arasina yerlestirdim.

Biliyordum cağrısız konuklar gibi,
Siyahin gelip,bütün renklerimi calacagını..
Ve gökkusağının tüm renkleri arasinda,
Egilip bükülmeyen, tek renk olarak kalacağını…

Simdi tüm renklerin karisimi olan,
Siyahin asiliginde,
Mavinin, düslere calan kiyisinda,
Hüznün sarisindayim…

En cok sana güveniyorum yeşil…
Sen varsan,renklerin seromonisi var.
Hadi dalgalan kirmizi yüreğim…
Gökkusağı sana gülümsüyor bak…

Gecenin sabaha uzandigi,
Sehrin elini eteğini cektigi bu saatlerde
Beyaz gülüsler, dökülsün satirlarina…
Nasilsa, umut en son terk eden değil mi?

GİZEMM