Akıcı ve acıtan bir şiir...
Şiir illa ki yaşanmış şeylerden yazılmıyor, yaşamadığı şeyleri de hissedebiliyor insan.
Ama yaşanmış şeyler daha farklı hisler uyandırıyor okuyanda.

Yaşanmış veya yaşanmamış; hüzünlü, ümitsiz mısralar bunlar.
Ama "Kara gün kararıp kalmıyor" gerçekten de.
Her yeni gün başka başka güzellikler de getiriyor; hüzün, acı getirebildiği gibi...

Mutluluk, umutlu olmak bir noktaya kadar biraz da "tercih" meselesi...
Tercih etmenin yetmediği, çaresiz kalınan noktalar var tabi ki.
Burda aklıma kıymetli dost, ümidin, sevginin yazarı sevgili Muammer Erkul'un bir sözü geliyor. Der ki Muammer Erkul; "Çaresizseniz, çare'SİZSİNİZ!.."

Yaşanan hüzünlerin, acıların en güzel tarafı bu olsa gerek; onu şiirleştirmek...
Yani "kayıp" gibi görünen bir şeyi "kazanç" haline çeviriyorsunuz böylece...
Böyle duygular, okunmaya değer, hoş mısralar da yazdırıyor gerçekten insana.

Yani, kapanmış gibi görünen pencerenizden, pırıl pırıl bir ışık huzmesi sızıyor odanıza...
Güzel bir şiir, bir eser koymuşsunuz ortaya; daha ne olsun ki?..
Bu noktada, bunu ortaya koyduran sebebe teşekkür edesi bile geliyor insanın :)
.....
Sözü uzattım efendim.
Böyle duyguları kendim de yaşadığım için içimden geldi birden...

Yüreğinize, kaleminize sağlık.
Saygılar, selamlar...