UMUT VAR MI?
Son trenin son vagonuydu yetişebildiğim
İtişip kakışmaktan hayatta Ancak binebildiğim Oyüzden tutuk o yüzden donuktum. Kalkış sirenini bile zor duymuştum. Herkes valizlerle hıncahınç doldururken kompartımanları Taşıyabildiğim ancak yorgu n bedenimdi. El sallayacak kimsem bile olmadan Uzaklara gidişim. Oysa gelirken buralara ne kadar mutluydum. Tarlaların arasından geçerken,gelinciklere el sallamıştım Kıvır kıvırdı saçlarım cama yapıştırmıştı rüzgar. Son trenin son vagonuydu bindiğim Nerede ineceğimi,nereye götürdüğünü bilmeden Bacaklarımı kıvırıp,bir köşesine iliştiğim. Karanlık bir kompartıman kimsenim yüzünü seçemediğim. Yinede başak tarlasının kokusu kalmış yüreğimde Gelincikler düşlerimde. |