Gün on yedi Temmuz yıl iki bin beş
İmam Bekir sana kullar ağladı
Son yolculuğuna herkes oldu eş
Yürüyen ayaklar kollar ağladı

Senin kalbin benzer güneşe aya
Sen seni sevdirdin bayana baya
Senin doğum yerin köy Bademkaya
Köy, şehir arası yollar ağladı

Bin dokuz yüz doksan birde felç oldu
Hastalık yılların zorlukla doldu
Çocuklar ağladı saçların yoldu
Onu gören her yâd eller ağladı

Hatice hem Zehra iyi baktılar
Hizmetler ettiler ağıt yaktılar
Cenazene halk sel olup aktılar
İnsandan oluşan seller ağladı

On dört yıl boyunca dertlerin sızlar
Dayanamaz oldu gelinler kızlar
Sana figan etti turnalar kazlar
Ördekler uçuştu göller ağladı

Kızın Fadime’nin emekleri çok
Ata için kalpte yemekleri çok
Yaptığı hizmete hiç bahane yok
Cennet bahçesinde güller ağladı

Oğulların Ömer, Adnan, Muhammet
Hüseyin aşk ile çok çekti zahmet
Allah Babanıza eyleye rahmet
Kaldığınız gurbet eller ağladı

İmam Bekir Doğan Allah’a taptı
Ne yolu şaşırdı ne yoldan saptı
Otuz beş yıl boyu imamlık yaptı
Seher vakti esen yeller ağladı

Şu hafız Zeliha Bekir’in eşi
Daim Allah için görmüştür işi
Örnek iştir onun hizmet edişi
Of demedi nice yıllar ağladı

Hüseyin babayı unutmaz asla
Günleri geçiyor her daim yasla
Gelini Hatice ağlar niyazla
Hakka avuç açan eller ağladı

Bin dokuz yüz otuz dokuz yılında
Doğdu çok çalıştı Allah yolunda
Günah olmaz hakkın böyle kulunda
Bekir Doğan diyen diller ağladı

Torunların Bekir, Mirsad, hem Berat
Torunun duası dedeye murat
Böyle imamlara yol verir sırat
Bahçede ağaçlar dallar ağladı

Şu Sivas İlinde sen görev aldın
Çiçekli Alaca Cami’de kaldın
Güzel ince sesin ile ün saldın
Şu dağlar şu ulu beller ağladı

Ömer Tombul son ver sen bu destana
Bekir Doğan yattı bağa bostana
Dört kez hacca gitti Arabistan’a
Her ayak bastığı çöller ağladı

HALK ŞAİRİ ÖMER TOMBUL