Bahane bu ya adam
Bir kere daha ölmüş bir sevinci
Giyindi ruhuna varmak için kendinin
Üstü kapalı sebeplerini

Aynı mahallenin umutlarını kırdığı
Genzinden konuşan kadınlarından sonra
Göğsünde ıhlamur kokulu bir türbe gibi
Bekleyen sabırla
Akranlık yaptığı kelimelerinde
Büyürken bir sevdayı
/
Avuçlayıp gül yapraklarından günü
Sesinde koklatarak konuştuğunda
Mütebessim bakan evlerin pencerelerinden
Olmuş gibi sarkan kızları
Ne çok bakmadan geçmişti aynı bahaneyle

Gözyaşı şişelerinde seyrederken ömrünü
İbresi sona dayanmış bir acelecilikle
Debelenirdi içinde çığlığı
Ve gölgesinde buluşulan kederlerin
Suskunluğuyla çağrılırdı ölüme
Malum bir bahaneyle

Hep bir bahaneyle sevmek
Ve yine aynı bahaneyle ölmek
Kordu daha çok
Mahallesinin bıçkın delikanlılarına

Hayatı kirlendiren arındıran bu zamanları
Hatırlarken aynı bahanelerle
Yaşıyorum ben oysa…