Bahşetmedin ey yâr, bana visâli,
Kendinin yerine, derdi yâr ettin…
Doğmadın ömrüme, güneş misâli,
Dünyâmı simsiyah bir diyâr ettin…

Derin uykularım, mâzide kaldı,
Gönlüm anlatılmaz, bir hüzne daldı.
O eski ben gitti, başka ben geldi,
Hâlimi hayâta, zor uyar ettin…

Hülyâlar kurarken, hep hayâlinle,
Gülmedin yüzüme, gül cemâlinle.
Bil ki, ey sevgili, sen bu hâlinle,
Cefâkâr bahtımı bahtiyar ettin…

Bastığın yerlere oldumsa hasır,
Hasretle her günü ettimse asır,
Aranır mı daha sevende kusur,
Sen beni kendimden, ar duyar ettin…

Âvâre eyledin, garip başımı,
Unutturdun bana, dünya işimi.
Yordurup yıllara, vuslat düşümü,
Cümle hissiyâtımı, ihtiyar ettin…

Ömrümce bir daha, sevemem artık,
Kimseyi yâr deyi, övemem artık.
Bu hüsrânı baştan, savamam artık,
Muhabbet yurdumda, ufku yar ettin…

Yerle yeksan oldu, düştü haz kalem,
Üşüştü başıma, bin türlü elem.
Gözüme nem verdin, elime kalem,
Feryatta rehberim, Şehriyar ettin.

Veli BOSTANCI