Bir yazı okumuş ve çok fazla etkilenmiştim. Sanırım CAN DÜDAR'IN yazısı idi.

Şöyle başlıyordu." Bir gün oturdum masama, başımı yasladım sandalyenin arkasına, gözlerimi kapattım ve bir an öldüğümü düşündüm. Önce eşim geldi gözlerimin önüne, başında siyah bir örtü, gözyaşları yere bile değmiyor, benim gidişim ile doğan acısından, ardından kızım geldi annesinin yanına o da ağlıyordu ve babacığım benim sana çok ihtiyacım var, neden bu kadar erken gittin, şimdi ben kime baba deyip, onmuzumda ağlayıp surunlarımı paylaşacağım diyordu, bir an yan tarafta annem ve babama takıldı gözlerim, evlat acısı başka imiş ben artık çok yaşamam diyordu ikiside, ardından kardeşlerim tam bir acı içindelerdi ve bana geri dönmemei söylüyorlardı, Mezara koydular ve başımda hiç düşünmediğim dostlarım gözyşaları içinde uğurluyorlardı beni. hemen gözlerimi açtım ve galiba dedim gitmek çok kolay değil. şimdi bunu çok daha iyi anladım."

Şimdi şiirinizi okuyunca bu yazı takıldı aklıma. Evet gitmek çok kolay değil. Ölen bir defa ölüyor ama ardında bıraktıkları yaşadıkları sürece hep aynı acıları yaşıyor.

O kadar özel bir şiir ki ne demem gerektiğini bilemedim bir an.

Kutluyorum kaleminizi ve saygılar yüreğinize.