Geceyle pek aram yok

Onu sevimli göstermeye çalışan yıldızları da hiç sevmem

Ne zaman alıp başını gitse güneş

Titrerim

Üşür duygularım

Aklıma gelen tek şey

Korkularım

Üşüdüğümde kafamı yorgana gömüp

Hatırlarım simurg masalını

Bu masal hep aynıdır

Nedense hiç bitmez

Belki de korktuğum içindir

Bilinmez

Beklerim ki gelip kurtarsın beni simurg

Korkular çoğalır

Karanlık boğar

Nerde kaldın ey simurg

Aşk denizine mi daldın beni unutup

İnancım kalmadı artık bu masala da

Kaçıyorum o an mükemmel dünyama

Orda ne korkular var ne karanlık

Ne savaş ne de hainlik

Hiç kimse üşümez

Mevsimler hep bahar

Ağlamak nedir bilmez orda yaşayan çocuklar

Evet, orda sadece çocuklar yaşar

Önlerinde kocaman beyaz sayfalar

Kalemleri tükenmez

Duyguları tükenmez

Tükenmez hayatlar

*

Kopup düştüm yine gecenin kollarına

İnsan bir yerde buna da sarılmalıydı

Alışmalıydı

Alıp kalemimi karalıyorum yeniden

Hissetmiyorum acıyı

Küçücük kalmış kalem, parmak uçlarımda

Yazdıkça tükeniyor

Elim varmıyor kalemtıraşa

Belki de tükenen benim kim bilir

Sahi tükeniyor muyum?

Hayat tüketiyor mu yüreğimi çarçabuk

Oysa daha büyümedi bile

Bu, çıplak ayaklı aç çocuk

Daha büyüyecek

Büyümeli

Büyüdükçe içindeki çocuğu da büyütmeli

Silmeli BEN deki cümle kötülükleri

O zaman tükense de kalemi

Anlayacak hayatın tükenmediğini