5
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1269
Okunma
Öylesine yalnızım ki sanki ben yokum bende
Zifiri bir karanlık içinde kala kalmışım
Latife gibi her attığım adım
Ellerimi uzatsam dokunacak gibiyim
Mavilikler benim maviliğim sanki
Bilmem ki hangi baharın kaçıncı mevsimi
Daha yolun başındayım adım adım giderken
Emekleyen bebek misali öğrenirim hayatı
Mihrab’a yükselir yükselirde başım
İnlemek değil haykırıştı benim ki
Riyakar olan dünyanın sevgiye davetiyesi idi,
Tüm mutlu mutsuz herkes davetlidir
Ağlamak,hüzün yok,gülmek var , neşe var
Şimdi nereye değil buraya herkesin el ele olma zamanı
Ayşe BATUGE
5.0
100% (1)
Cevap Yaz