SULTANÜ’L - ENBİYAAksayarak yürürken, elleri tutan oldun. Kururken gülşenimiz, bize bahçevân oldun. Küfrün harâretinden kavrulmuştu yürekler, Bir damlaya muhtaçken,âleme ummân oldun Cinayetler hudutsuz, kalpler sevgiden mahrum Kararmış gönüllere; Sen, cân-ı cânân oldun. Bora gibi eserken, zulmet bütün cihâna Küfrün kıblegâhını, dağıtan tufân oldun Baş olmaktan nefsleri, kabarmıştı, öyle ki; Kendini şâh sanana, bir şâh-ı cihân oldun Dünya nimetlerini , def ü reddettin amma, Müminlerin kalbinde,yek şah-ı sultan oldun Kimsesiz kalmış idi, ehl-i iman âlemde, Kurtarıcı ararken, sahib-i zaman oldun |
O'nun yüzü suyu hürmetine alıyoruz nefes.
Sizde çok güzel ifade etmişsiniz SULTANÜ’L - ENBİYA diyerek. Tebrikler...