Yazmak isterken ellerim, söylemez oldu dillerim,
Bakıyorum camdan, boş gözlerle şuursuz,
Ağaçlar yapraksız, otlar kurumuş,
Bulutlu bir hava yağsa mı, açsa mı?..
Tavuklar eşelenir, köpek ağacı pisler,
Boynuz ağaca takılmış, ağaçsa dalsız kalmış,
Sanki hepsi birden şu aleme isyana kalkmış.
Ezanlar bile günde beş vakit;
Ey insanoğlu artık uyan! Ömrün bitiyor derken,
Biz Rabbimiz’e şükretmeyi unuttuk..

İnsanların yüzlerine bakıyorum hepsi kararmış,
Kendim kul olduğumdan utanıyorum,
Nerede islâm, nerede Ashab-ı Kiram, nerede osmanlı!?..
Yeminle Türklüğümden utandım..

Çarşıyı gezeyim diyorum, üçbeş ihtiyacımı gidermek için,
Vitrinlerde hristiyan bayramını görmekten korkuyorum.
İnsanların batı hayranlığından öz benliklerini,
Yitirdiklerini düşündükçe,
Ya Rab! Ne yüce sabrın var diyorum..

Yine daldı gözlerim uzaklara,
Karşıda birkaç ev ve damları,
Çocukluğumda yaşadığım köyümü hatırlattı..
O zaman gökyüzü kararsada güzeldi.
O çamurlu yolda, ayağımızda eski lâstikler,
Altımızda şalvar, başımızda oyalı yemeniyle,
Su başında sıra beklemekte güzeldi..
Anneannem toprak fırında ekmek pişirirken,
Bir de soğanlı ekmek at fırına dediğimizde,
Yüzümüze bir tatlı bakışı vardı..
Bir bakarız çoktan pişirip elimize vermiş..
Mutluluktan uçarcasına eve girdiğimizde,
Kışın ortası,ocak başında kuzine soba,
Küçük pencereli sevimli mi sevimli bir oda,
Pencerenin önünde uzun bir sedir,
Bir divan, bir tahta masa.
Yerde eski kilim, birkaç yırtık muşamba,
Duvarda gaz lambası ve,..
Soba başında, keyiften iyice kendinden geçmiş,
Ana ve yavru kediler mırıl mırıl uyumakta..

Yengem ocak başında tarhana çorbası kaynatırken,
Sabah kahvaltıları coşku dolu olurdu,
Gün doğarken o köy evimizde..
Hepimiz dizildiğimizde sofra başına,
Beş büyük, dokuz küçük kuzen,
Dayım bir gürlerdi ki, korkudan titrerdik..
Biraz aç gözlüydü ne de olsa,
Kendi doymadan bize huzur vermezdi..
Biz çocuktuk, anlamaz hep gülerdik,
Tabii karşılığında bir güzel azar işitirdik.

Bahçeye koşardık daha sonra,
Yaramazlık yapıp, çiçeklere vermek için zarar,
O zamanda anneannem kovalardı.
Kısacası, yoktu bize bir rahat..
En son dedem çıkardı karşımıza,
Çağırır bizi eve, en güzel cezayı verirdi..
Tek ayak üstünde duvara dizer,
Bize nutuk çektirirdi..
Nutka başlardık hemen;

’ Dünyalarda biricik!
Eşi benzeri bulunmayan!
Benim yakışıklı dedeciğim!! ’
Ardından eski divanına uzanır,
Örter yırtık ceketini yüzüne,
Toprak kokan ayak parmaklarını,
Kaşıttırırdı sırayla bize..

Ah çocukluğum, ne de güzeldi o günler.
Herkes saf temiz, köy toprağıyla yoğrulmuş,
Abartısız islâmi yaşam,
İnsanların yüzlerinde ilâhi nur,
Hepsi mutlu, hepsinde tatlı bir huzur,
Bereket, bolluk, sevgi, kardeşlik,
Hepsi bir bütün, bir arada..

Ya şimdi, ya şimdi soruyorum sizlere!..
Nerede kaldı o mutlu günler,
Güzelliklerimiz, örfümüz, geleneklerimiz,
Doğal islâmi yaşam nerede!!..

Batı batı diye benliğimizden olduk,
AB’ye girelim diye haçlıyla kardeş olduk..
Hakiki TÜRKLÜĞÜMÜZ’Ü unutup islâmiyeti bozduk,
Bizler! Gebe kalıp batıya,
Haçlı çocuklar doğurduk!..
Soruyorum şimdi size, ey büyüklerim!
Bu zehirli çocukların babaları kim,
Safkan TÜRK EVLÂTLARI NEREDE!!...