Gün
Geçmiyordu ki
Naif halini anmayayım
Hasretmiş olduğun ülfetin
Şadıyla ağlamayayım,
Bu yalnızlığıma kızmamayım
İçime dert olan kederi
Ummanın suhuletine bırakmayayım,
Yıllarsa sır gibi saklayayım
Umudun vecdiyle,
Ufkumun mecaliyle yeniden başlayayım,
Şu derd-i gamımı da unutayım


O zarif
Parmaklarınla
Yazdığın nameler
İçinde alıp sürükleyen hareler,
Ruhumu mest eden payeler
Sanki kalbimi okşuyordu
Hiç bırakmak istemiyordum,
Mütemadiyen içinde ve o
Nefesinin islerinde kalıyordum
Sessiz bir şekilde gözlerimden
Gelen melalimi bırakıyordum,
Fakat sen artık duymuyordun


Ram olduğum,
Eşiğinde vücut bulduğum an
Gönlümü enginliğine kavuşturan zaman,
Mefkûreme anlam katan ibretli Furkan
Ancak teskin ediyordu,
Ruhumu bizarlığından kurtarıyordu,
Hicranı ne güzel anlatıyordu
İbretin her sahnesi
O an önüme seriliyordu, evet,
Bilgisizliğim hüznümle karşıma çıkıyordu


Neden firkatinin
Prangasında yalnızım
Fevkalade perişan ve mecalsizim,
Adeta bahtının savurduğu
Bir dilenci mesabesindeyim
Nazar eden gözlerden himmet bekleyen,
Kör kuyuyu sessizce
Suya gark edenin eşiğindeyim
Artık bu vakitten sonra
Aciz köşeme çekilirim, kimseye
Söz etmeden nefeslenmeyi dilerim


Aklıma gelen
Ne varsa,
Umut kalbimin olacaksa
El hak sahibime iltica ederim
Hakkın ve hakikatin didarında
Ömrü vakfetmeye dua ederim
Yâd ettiğim kim varda,
Nefesin sahibi
Her vakit en yakınımdaysa
Söyle nasıl şikayetlenirim
Boynumu bükerim,
Bahtıma kanaat ederim,
Zafiyetlerim içinde
Affı mağfireti talep ederim


Mustafa Cilasun