Bir sonbahar günüydü
Nefes nefese koşup
Geldiğimiz dağ evinde
El ele yüreğimiz kaynıyordu
Sen yanımdaydın
Evet sendin o
Yeşillikler içinde ev
Kehribar gibiydi

Yağmurdan kaçarken
Ayak izlerimiz çamura
Aşk aşk diye iz bırakıyordu
Ağaçlar selamda
Hoş geldiniz diyordu
Kalp atışlarımız yağmur yüklü
Bulutlar gibi çakıyordu
Kurumuş aşksız çöllere
Çisil çisil bereket yağıyordu
Ah o ne gündü
Kaçışımız,kalışımız olacaktı
Aydınlık dolu günler neler doğuracaktı


Şöminede ki ateş aşkımızın şahidi
Güneşin ikiz kardeşiydi sanki
Ürkek kuş gibi çırpınan bedenin
Ne olursa olsuna gizlenmişti

Yüzümüzü geleceğin aydınlığı bürümüştü
Bana bak savgilim dediğinde
Sus bir şey söyleme an’ı yaşa demiştim
Hatırla sevdiğim ,şimdi o güzel günü
Duvaksız,gelinliksiz düğünü


Selim ADIM