Bir Çocuk AğlıyorKöşe başında bir çocuk ağlıyor, Elinde kurumuş yarım simidi, Üşümüş çıplak ayakları mosmor, Aç ve uykusuz besbelli... Çocuklar parklarda koşuşuyor, Okulun zili çınlıyor kulaklarda, Emsalleri sınıflara doluşuyor, O, kimsesiz ve garip sokaklarda. Kimsesizliği o seçmedi, O istemedi böylesi korkunç dramı, “Okuyup öğretmen olacağım” derdi, En ağır şekilde öğrendi yaşamı. Önünde ayarı bozuk bir baskül, Poşetinde üç beş tane kağıt mendil, Sen utanma, mağrur ol, her zaman gül, Utansın sizi bu duruma düşüren sefil... (Sinop-27.04.2007) Leyla İnan |
ki onlar sokakların zifirindeki aydınlık
yokluğun çaresizliğindeki kardelen
kalem, kağıt, öğretmen bekleyen
nur, pak evlatlar
yeter gülsünler artık...
duyarlı yüreğe sevgilerimle...
Nafiye Yürük tarafından 2/13/2009 12:08:55 AM zamanında düzenlenmiştir.