Adı orhandı
biz garip derdik ona
urfanın bir köyünden düşmüş gurbete
ucuzundan bir boyacı sandığı
umut olmuş garibe

garip ama has oğlandı
uzun uzun anlattı hikayesini
geçimden öteymiş derdi
sonu sevdaya bağlanan

malum hikaye,
bir kız sevmiş delicesine
vermemişler garip diye
düşünmüş taşınmış
son çare gurbet demiş

dertleşirdik ara sıra garip orhanla
bir diyalog geçmişti aramızda
aynen şöyle;
- garip neskafe içermisin?
- sağolasın abi ben bira bile içmirem
(Ne bilsin garip viski zanneti zahir)
-garip sen bana kürtçe öğret
Ben de sana türkce
-olur ağabeg başım üstüne
-de bakalım para kazandın mı ne demek ?
-pere kazanmışke ?
-Lan oğlum bunun neresi kürtçe ?

ağabeg diye devam etti;
‘’sen yabancı değilsin
arasıra giderim o malum yere
köprüyü geçmeden canım ister yine
ne edersin gençlik işte…

ah bir arabam olsa derdi eski püskü
murat olsun ama ille de kırmızı !
köyün çeşmesinde açıp dört kapıyı
teypte Orhan babanın kaseti
bangır bangır çalmalı yıkarken arabayı ‘’

istediği çok şey değildi garibin
üç beşte kendi edinmişti
toplaşıp aldık bir murat, hem de kırmızı
uçup gitti garip Orhan bir şoför köylüsüyle
sevdiğine kavuşmanın arzusu hevesiyle

yıllar sonra çıkageldi bir gün
yanında iki çocukla, biri oğlu biri kızı
‘’ellerinden öperler ağabeg dedi’’
vermişler belli ki kızı

velhasıl;
vermiş murat’ı almış muradı
eski bir muratla murada erip
güzel bir yuva kurmuş urfalı garip...

Mehmet Nalbant