O ÖLDÜ.....
Her akşam eve dönüşümde
kendim açardım da kapımı aklıma ilk düşen ilk seslendiğim ilk görmek istediğim o olurdu yıllardır pijamalarımı çekip koltuğa kurulduğumda ille de yanımda olsun isterdim o da isterdi benim gibi aynı sofrada yemek yiyemezdik fakat sabırsızlıkla beklerdik ikimiz de yemekten sonraki çay kuruyemiş faslını çay içmezdi ama ne çok severdi fıstığı etrafa biraz kabuk saçardık üzerdik belki hatunu kızmazdı o da mutlu olurdu mutluluğumuzla yaz günlerini anımsıyorum da ne güzel balkon sefalarımız olmuştu denizi martıları birlikte izlemiştik kıskananlar bile olmuştu bizi geçtiğimiz Cuma günü hastalığımın doruğunda akşam eve döndüğümde yine ilk ona seslendim yanıt alamadım yanıt veremedi göçmüştü Maviş’im gitmişti dünyadan bırakmıştı beni çok üzdü bizi çok tuttum kendimi ağlamamak için fakat hatun uykusunda hıçkıra hıçkıra ağlayınca ben de dayanamadım ahh canım Maviş’im ağlattın bizi…… Fikret TEZAL |
Al anneciğim desede almak istemiyorum yine ölürde o günlerce ağlar diye.
Belki doğum günü hediyesi alırım ona bir mavi boncuk daha.Kaleminiz daim olsun.