/Mavi Karanlık../
Karanlıktan gelen zoraki bir gülümseme gibiydi ayışığı.O benimle oyun oynuyordu.Bazen beni karanlığın dibine gönderiyor,kayboluyordu.Bazende en gereksiz anda beliriveriyordu.Sanırım bunun bana acı verdiğini biliyordu ve benden intikam alıyordu.Ay’ın o puslu ışığı ile aydınlanmış sokaklar görüyorum.Yürüyorum uzun uzun.Pes etmeden,devamlı yürüyorum.Yorulmak bilmiyor ayaklarım..Nereye yürüdüğümü bilmiyorum..Amaçsızca yürüyorum.Sanırım sonsuza giden bir yol burası.Her insan var bu sokakta.Göz göze geldiğimizde gözleri parıldıyor.Köşedekiler ise beni kötülercesine kulaktan,kulağa konuşuyor.Hala yürüyorum.Sonsuz bir hayatta yalnız başına olmak öyle acı verici ki.Birtek bana bakan o gözler var.Kimisi suçlayıcı,kimisi umutlu.Gözlerimden yaşlar süzülüyor.Birtek gözyaşlarının yanağımdaki sıcaklığını hissediyorum.Ama bu sokakta diğerleri gibi çürüyüp gitmek istemiyorum."Ölüm beni kutsallaştıracak ,işte bu yüzden acı veriyor ya!"..İçimdeki yangın göz yaşlarımı bile kurutuyor.Acımasızca/Ağlayamıyorum artık.Sesim kısıldı bağaramıyorum,Hissedemiyorum onsuz.Gel ayışığı gelde kurtar beni "sonsuzluğumun karanlığında"..
Meyçem Işık.. |