Bir gönül defterim vardı, sahip olduğum en temiz,en değerli şeydi.
Sakladım onu senin için; sen yokken bile ihanet etmedim sana.
Bekledim gelecektin birgün ve sen açacaktın bu defteri ilk kez
Ellerine verecektim;senle, sevginle dolduracaktın bu bomboş tertemiz sayfaları.

Ve en sonunda geldin, mutluydum, mutluydun sanki
Verdim eline gönül defterimi, senindir artık,yalnızca sana ait;açtın daha önce kimselere dokundurtmaya kıyamadığım bu defteri...
Aldın eline hançerden yapılmış kalemini; ben bekliyordum güzel şeyler yazacaktın...
O kadar emindim ki senden; senle,sevginle dolduracaktın her bir satırını.

Bir çizik attın önce ilk sayfasına...
Şaşkındım, şaşırmıştım,savunmasızdım, aşıktım...
Ben bekledim düzeltecektin yaptığın hatayı, silecektin attığın bu çiziği
Bu beyaz sayfanın bunu haketnediğini söyleyip özür dileyecektin
Bende affedecektim seni.

Bekledim...
Sonra bir çizik daha attın
Bir çizik daha...
Bir çizik daha...
Bu çizikler de yetmedi sana.
Her zerresini karalayıp verdin elime hayattaki en değerli şeyimi, gönül defterimi
Bıraktın ve gittin.

Ne yaptım biliyor musun?
Sen gittikten sonra aldım elime o lanet olası defteri
Karaladığın o ilk sayfasını yırtıp attım

Yalnız içimi acıtan ne oldu biliyor musun?
Farkında olmadan bir sonraki sayfayıda yırtıp atmışım
Bir sonraki sayfayıda,diğerinide
Bir de baktım ki gönül defteri diye bir şey kalmamış.

Ama yine de senin vicdanın rahat olsun!