YALNIZ ADAM
Adam kendi nöbetini tutuyordu yine
Kaybettiği kaybetmek istemediğiydi Zaman yaşayamadığı her şey için Onu biraz daha yaşlandırıyordu Suratını asıp yüreğindeki asmalara baktı Yeşilini çoktan kaybetmiş bir bahardı o Öyle kayada pat diye açan bir çiçekti Nöbetini tuttuğu bahçenin yolunu gözleyen Sonra kendi tanrısını düşündü sessizce Sessiz bir adamdı zaten Tanrının sokağa saldığı bir meleği gözetliyordu Gözleri inciden Elleri günahsızlığın hafifliğinde olan Yüreği sevginin çemberinden bakan Ruhunda fırtınaların bıraktığı izlerle Günahsızlığın devrini kapatan Sonra kendini düşündü adam Aklından okuduğu bütün kitaplar geçti Kaldırım boyu gülüşmelerden çok uzaktı Yaşama bakışında yıldız kırıkları kalmıştı Onda Güneş soyunmuş Su yanmıştı Şimdi bu yalnızlığın nöbetinden gidiyordu Yüreği hiç okşanmamış İç çekişlerini toplamış melek. 23.1.2009 SOKAK ŞAİRİ |
Kadınları yalnız bıraktılar.
...