ÇİLE MEKTUBU

BEN ÇİLEYE ALIŞKINIM
DERTLER BENİM CAN YOLDAŞIM
KEDER İLE BARIŞKINIM
DERTLER İLE KARINDAŞIM...

Hasreti, hicranı
Bedenimde, yüreğimde yaşarım
Kardeşim;
Ocaktan süt alırken
Yanarak ölmüştü...
Ağladım ağladım ağladım
Gözyaşlarına sığındım,
İlk acıyı tatmıştım;
Kardeşimin yatağında yatmıştım...

Dedem namaza durmuştu
Secdeye varmadan yere yığılmıştı
Üzerini örttüler...
Bir de bıçak konuldu örtüsünün üstüne
Sonra bir tabut
Geldi evin önüne
Kazanlarda su kaynadı
Beyazdan elbise giydirdiler
Dedemi kefenlediler
Götürüp toprağa verdiler
Dedem nerde diyerek
Ağladım ağladım ağladım...
Bana dedemi verin dedim
Ama dedemi bana vermediler
O gökyüzünde dediler...
Toprakta değil miydi?
Nasıl gökyüzüne çıkmıştı?
Dedem beni niye bırakmıştı?
Onu hiç anlamadım
Gözlerimin yaşıyla
Toprağını suladım
Mezarının yanında uyuyuverdim
Ben dedemi çok severdim...

Anamın dayısını dede yerinde gördüm
Tarlada çalışırken
Yanına çağırmıştı beni
Daha beş yaşındaydım
Birden yüzü beyazlaştı
Sonra garip bir sarı oldu
Oysa ölüm sarısıymış
O gün onu gördüğüm
Son görüşüm oldu
Onu da toprak buldu
Üzeri toprakla doldu...

Kaç yaşındaydım bilmiyorum
Bir otobüs geldi
Amcam onunla gitti
Bir daha da geri gelmedi
Arapgir’den yola çıktı
Karanlık Dere’de park etti
Neden sonra 43 yolcu
Amcamın öldüğünü fark etti
O da bu dünyadan gitti...

Ortaokul birdeyim
Okul birincisiyim
Bir boya sandığım var
Bir de çantam
İçinde kitaplarım
Bir sabah okula geldiğimde
Beni giyindirler
Boynuma çiçekler verdiler
Elime bir resim
En önde yürü dediler...
Nineme anlattım
Gözlerin ıslandı
Dayısı imiş
Kolağası Fuat Bey!!!
Ermeniler; ah o kan emen Ermeniler....
Baltayla parçalamışlar
Tapantarlası’na atmışlar
Sonra sürsürü ağacının dibi
Okul bahçesi yapılırken
Rastlamışlar...
Fuat Bey’i tanımışlar...
Yiğitliğini anlatmışlar...
Haber verememişler aileye
Aynı ailedenim diye
Vermişler resmi bana
Sen en önde taşı diye...

Sonra dayım
Öğledik Geçidini geçince
Ağbayır’da araba beklerken vurmuşlar
Vücudundan 16 kurşun çıkarmışlar
Bezlere sarmışlar
Oraya bir mezar kazmışlar
Üstüne;
“İyi adamdı” diye yazmışlar.

Sonra gurbet
Bir de bu acı
Memlekete hasret
Bunun sıladır tek ilacı
Sıralı dertler
Sıra sıra çileler...
Gözlerimde nem,
Yüreğimde gam...
Kuytularda ağladım
Kuytularda karaları bağladım
Issız mekânlarda yürek dağladım
Keder bir kere oturmuş cana
Gitmez başka bir yana
Keder içtim kana kana
Gülmek yasak mıydı bana?

Kaç yaşındayım bilmiyorum
Can dediğim bir canı kaybettim
Omuzuma çıkmış şaka yapıyordu
Otur diyordum
Otur şimdi tararlarsa...

Derken kelimem yarım kaldım
Can dediğim can kollarımda
Şahadeti söylüyordu
Eş He Dü Enla İlahe
İl Lal Lah Ve
Eş He Dü...
Diyebildi...
Sonrası
O da kollarımda toprağa gitti
Kanı gömleğimde
O gömlek hala o günkü
Gurbet valizimde...

Bir Destan Yazarı
Niyazi Yıldırım
Yer İstanbul
Cağaloğlu
Türk Edebiyatı Vakfı
Konferans salonu
“DÜRÜST YAŞAYACAKSANIZ
BUNA ADN İÇİYORSANIZ
ÇİLELİ YOLA HOŞGELDİNİZ”
Diyordu...
Çileli yol yeni mi başlıyordu?
Çile yoldaş mı oluyordu?
Hayat çileyle yeni mi tanışıyordu?

Yaşımız 17 iken
Üstadımız öyle diyordu
“DÜRÜST YAŞAYACAKSANIZ
BUNA AND İÇTİYSENİZ
ÇİLELİ YOLA HOŞGEŞDİNİZ”
Hep birlikte “Hoş bulduk” dedik
Hiç düşünmeden
Çileli yola “Merhaba” dedik...
Çünkü; dürüst yaşamaya yemin ettik
Çileli ve çilesiz çok yol ayrımları gördük
Bile bile biz
Çileli olanını seçtik
Çileyi yudum yudum
Hayat diye içtik...
Çilelerle; keder biçtik,
Zaman biçtik...

“Bir beyaz melektir, bir büyük murat
Çekmeyen ne bilir yar bu sevdayı?
Artar katmer katmer, yükselir kat kat
Artırır; hafta, ay, yıl bu sevdayı...”

DEDİK...
Bunu biz; sevdamıza söyledik
Sevdamız; vatandı
Kavgamız; sevdamızdı
Sevdalarımız için kavga verdik
Çile yollarında ifrit derdik
Çile sofralarında açlığımızı giderdik...
Vatandan başka sevda görmedik
Sevdamızın diyetini ödedik...

Yaşımız 17 idi
Üstadın dedikleri mi başlıyordu?
Çileyle yürek haşlanıyordu
Dürüst adam hep taşlanıyordu
Kurşunlanıyordu
Silahların gölgesinde kalıyordu
Dürüst adam
Sakat kalıyordu
Ölüyordu
Hücrelere konuyordu
1978 yılı ocak ayı
İfritin pençesi atıldı bir kere
Kollarımıza bilekçeler takıldı
BORNOVA KAYMAKAMLIĞININ ZEMİN KATINA
GAZETECİLER ALINDI
Resmimiz fotoğrafladı
Manşetlere hazırlıklar yapıldı

CANİ YAKALANDI...
BORNOVA CANAVARI YAKALANDI...
KATİLLER YAKALANDI...
CANİ ŞİMDİ KELEPÇELİ...
BİR DAHA CANİLİK YAPAMAYACAK...
ASIN BUNU...

Manşetler... Manşetler...
Anam, çileli anam
Üst katta beni beklermiş
Kolumda kelepçe görünce
Yığıldı kaldı
Oradan eve nasıl gitti; bilmiyorum?
O gün bugündür gülmüyorum...

Beni
Buca C 5 e götürdüler
Darağacı yaklaşmıştı
Yaşıtlarımız elim sende oynayadursun
Biz ölüme beş kala sıra bende diyorduk

İdam sehpaları...
Hücreler...
Mazgallar...
Kimler mi vardı?
Serdar ağabeyimiz
Ahlak abidesi ağabeyimiz
Kılıçlar, Çolakoğullları
Efkârlıoğlu
Alpay, Sertif ağabeyimiz
Daha nice canlarla; can vermeye gelmiştik
Aradan zaman geçti
“PARDON”
Dediler...
O ne dedik?
“Yanlışlık” dediler...
“Ya leke” dedik
Kusura bakmayın dediler
Kusura bakmadık amma
Bize lekeli baktılar
Lakabımıza katil ve cani diye ad taktılar
Silemedik silinmedi bu leke
Ne katildik ne de cani
Ama nerde bizi dinleyen hani nerde hani
Sonra O Yiğit insan
O milli kahraman
Kim mi
ÇATLI
Biz O’nu kahraman bildik
Türk’ün yürek sesi
Türk’ün nefesi bildik...

Anam, canım anam
Kanser mi olmuştu?
Ben mi sebeptim anam?
Aradan az zaman geçmişti
Kara Eylül geldi
Kapkara Eylül
Turkuaz renkleri zift ettiler
Yüreklerimize bir daha hicran ektiler...

Ayaklarımıza enjekteler yapıldı
Kollarımız Filistin askılarına asıldı
Ayaklarımızın altı
Jiletlerle doğrandı
Aslında bağrımız doğrandı
İrlanda masaları yapıldı
İşkencelerin en alçağı yapıldı
Reva mıydı?
Elbet değildi
Ama yeminimiz vardı
Dürüst olacaktık
Doğruluğa yeminimiz var
Ebu Cehiller; Ashabı Kiram’a
Aynını yapmamış mıydı?
Küffar; Müslime kıymamış mıydı?
Biz de; Fahir Kâinat yolundaydık
Buna dünden razıydık
Yeter ki;
Onun rızasını kazanalım
Yüce Allah sınava tabi tutmuştu
Bu sınavı kazandık
Kasım 1982...
Yer İstanbul: Shereton Oteli
Nazif Okumuş
Diyor ki;
“FATİH İSTANBUL’U ALDI AYASOFYA’DA CUMA NAMAZI KILDIRDI
BİZDE TEKRAR AYAĞA KALKIŞIMIZI BURADAN İLAN EDİYORUZ”...
Bu cümleden yarım saat sonra
Otelin genel müdürüne kapıyı gösterdiler
Sebep mi?
Fatih ne için Ayasofya’daydı?
Bizde onun için Shereton da idik de ondan...

Yıllar;
Yıllar geçti
Anam ölmüştü...
O beni hep yüreğinde taşımıştı da
Ben bir kere omuzuma alamamıştım
Yirmi üç gün sonra haber verdiler
Anamın öldüğünü...
Anam...
Canım canım canım
Diye diye ölmüş...
Anam; sen benim canımsın
Çünkü; sen benim anamsın
Sonrası;
Sırası gelenler gittiler
Önce ağabeyim
Sonra babam
Sonrasından öncesi de var
Yeğenimi onun altı aylık yavrusunu
Ve;
Kaynanasını
Balta ile doğradılar...
Bebesini tel ile boğdular...
Katilleri buldular
Yanlarında çalışan marabalar
Katillerini hapse koydular
Ama asılmadılar...
İdam ayıp diye kaldırılmıştı
Böylece de katillere gün doğmuştu
Bizi pardon diyerek asacak olanlar
Katillere, canilere aflar bile çıkardılar


SEVMELERİ HEP ERTELEDİM
ŞİMDİ SEVDİM
ERTELEMEDEN SEVDİM
GÜLMESEMDE
ÖMRÜMCE ÇİLE DERSEM DE
ONSUZKEN; ZEHİR İÇSEM DE
GECELERİMDE; ZİFTİ BİÇSEM DE
GÜNDE GECEYİ SEÇSEM DE;
SEVİYORUM... SEVİYORUM... SEVİYORUM...

SEVMESİNİ BİLİRİM
Ben de seviyorum
Benim sevdam İki Cihan içindir
MASKELİ YÜZLERLE DEĞİL
SAHTE SÖZLERLE DEĞİL
BEN YÜREKTEN SEVERİM
SEVDİĞİME YÜREK VERİRİM
BEN SEVDİĞİME YÜREĞİMİ VERDİM
BEN ONA SİNEMİ SERDİM
Benim sevdam
Anlık heves değil
Benim sevdam;
“Makam-ı Firdevs’tir”...
BENİM SEVDAM
“NEHRİCENNETTİR”...

NEHRİCENNETİM
BEN SENİ İKİ CİHAN İÇİN SEVDİM


BEN ÇİLEYE ALIŞKINIM
DERTLER BENİM CAN YOLDAŞIM
KEDER İLE BARIŞKINIM
DERTLER İLE KARINDAŞIM...

KADİR DURAK

(LEBİDERYA)

ESER YAZAR ADINA TESCİLLİDİR
KAYNAK GÖSTERİLMEDEN İKTİBAS EDİLEMEZ...