Bana ŞAİR Demeyin Dostlar...
Şair dostlar bildiğiniz şair ve şiir...
Göz yaşı dolu dolu yağıyor Çukurlar açılıyor kapanmıyor Birileri biri birine bakıyor Şiir beş yaşında çukura düşüyor Bana şair demeyin dostlar...şiir ölüyor Canda can olup güne doğuyor Duygu bir annede köreliyor O kadın çaresizim, sel sefilim diyor Bir aylık bebeğini kapılarda bırakıyor Şiir terkedilmiş bakışlarda büyüyor Bana şair demeyin dostlar...şiir ağlıyor Emek kara ellerin teri silinmiyor Bir hayat tünellerde yaşıyor Zehir soluyor, öfke soluyor Birileri üç-beş kuruş değer biçiyor Ensesi kalın ağalar keyif yapıyor Şiir göçüklerde kalıyor Bana şair demeyin dostlar...şiir can çekişiyor Derin bir nefestir orman dağlarda yeşeriyor Küçük bir fidan, asırlık bir çınar oksijen veriyor Bilinçsizlik mi? çıkar mı? kibrit çakıyor Şiir alev alev küle dönüyor Bana şair demeyin dostlar...şiir yanıyor Değerlerimiz kalemleriyle açıyor Katiller çıkıyor elleriyle onlara uzanıyor Dünyamız karanlığa gömülüyor Şiir arabasında, masasında,sokak ortasında soluyor Bana şair demeyin dostlar..şiir vuruluyor Can siperdir bedenleri zırh oluyor Onlar ki yüreği memleket sevdasıyla çarpıyor Hainler sinsi sinsi içimize sızıyor Bilmiyor hain milyon gençler koşarak geliyor Şiir vatan için, bayrak için kahpeye vuruyor Bana şair demeyin dostlar...şiir şehit oluyor Bu yürek sevmiş deliler gibi divane olmuş Memleketi, insanları, yeşili...yari sevmiş karşılık gözetmemiş Elbet kalıcı değiliz dostlar toprağa süzüleceğiz Şiir bir temeni kalplerde yer bulsun Bana şair demeyin dostlar...şiir sevgi olsun baran... |