Defterini dürdüm sevdamın
Senden gidişimle başlamıştı
Sancılı, kanatarak
İçime içime akarak

Kaçıncısıydı bilmiyorum
Önemsiz gitmelerin
Senin koynun kalabalık
Benim gülüşüme yer yoktu
Söyledim
Gönlüm cimridir benim
Sevmez ki bölüşmeyi
İnadı tuttu
Olacak oldu

İlk ayrılıkla başlıyor sevdalar
Yarası da ilk ayrılıktan
Zaman köz yangısı
Sevgiyi boğan
Issızlığı, çaresizliği bize bırakıp
Tüketiyor hayatı bölüşmeleri

Unutma
Zalim, inanç- barış diye geldi
Kirli ve bağıra çığıra- arsızca
Zulüm kustu
Sebebi ihanetti
Ben de unutmam
Ayrılığın ilk sebebi ihanetti
İkincisi ihanet
Üçüncüsü ihanet
Sonuncusuydu sevdayı nasırlaştıran yüreğimde

Biliyorum
İyileşmeyecek yaram!..
Sense hatırlamayacaksın
Belki
Zümrütün çiçekleri de hatırlanmayacak artık
Yoksunluktan, kanmışlıktan
Utanç ve vebal içinde babaları
Mevlana’yı- Yunus’u unuttuklarından
Işıklarına küresel is bulaşınca
Kararmış dünyaları
Analarsa şüphe ve acılarla gidecek yanlarına
Ağıtlar yaka yaka
Yeşilin yakılması günahtır bilirler
Ama susacaklar hep
Çaresizlikten
Benim sana sustuğum gibi.

Daha dündü Telafer kırımı
Unutuldu, kimse ağlamıyor
Unutursak herşeyi
Daha da kötü olacak gelecek
Yoksuldan alıp aç a/gözlüye veriyorlar
Millet açlıkta eşitlenecek
Ayakkabı oyuncağı varmış
Heykele atılandan sağlamca
Şimdi sahipsiz miş
Oradan artakalan
Zalime susup ölüme ağlayan
Yasayı, hakkı unutan
Zulmü haketmez mi
Bilirsin
Yürek ve toprak
Ayrıkları kaldıramaz
Küçücük bir çizik kabuğu kaldırırsa
Sonra Kan tutar
Beni kanattığın gibi

Kimsesiz çiçekleri yoldular
Tanrı nereye gitmişti o zaman?!
Şimdi nasıl karşıladı bilmiyorum
Adalet neredeydi...
Ücretini almıştı önceden
Karanlık kirli elleri tutup kırsın diye
Oysa şimdi
Öteki çiçekleride yolacaklar
Korkuyorum
Senin kalabalığından bulandığım gibi
Günah değil mi?

Ama sen korkma !
Sor bana….
Yüreğimi söktüğün gün aklımı yitirişimi sor
Deliydik ikimizde
Başka
Oysa şimdi…
Sendeki kalabalığı sevmiyorum
Özledim
Buruk, ter ve tütün kokan tenini
Öpesim geldi… huysuz benlerini
Yaban, bozkır rengi
Sen de bana günahsın şimdi

Aah!..
Ay saklanmış saçların
Alnı açık- yalnız mısın
Benlerine göz
Gözlerine nem düşmüş
Hayalmisin nesin
Gözlerimdesin
Anımsayamadım
Düş kurmazdım hiç
Gerçektin ,öyle mi...
Yüreğimin yetimliği
Senden mi?

Biliyorum hep yalnız kalacaksın
Yüreğinde kimselere yer yok
Sevgi arsızı gönlün
Utanır hale geldiğinde mecalsiz olacak
Beniimse aklımdan çıktı- çıkacak

Görüyorsun hastayım şimdi
Defterini dürdüm sevdamın
Bırak ağrılarım artsın
İlaç değil istediğim
Susturun zalimleri, yokedin öldüren ışıkları
Çocuklar ağlamasın
Gülüşleri karanlığa ışık saçsın
Bir huzmesi gözlerinin payı
Gün açsın, toprak kabarsın
Albız da benim canımı alsın
Huzmene karışmak için
Ildız olup göğe uzanayım
Aktenim serinlesin diye
Bolkarlar’a karılsın.
10.1.2009

© ILDIZ